تبيين جامعه شناختي رابطه عملكرد پليس جامعه محور و احساس امنيت

هدف و زمينه: احساس امنيت، امري جامعه‌شناختي و نوعي الزام اجتماعي است كه از عامليت فردي عبور كرده و به مثابه عنصري ساختاري و جمعي عمل مي‌كند. احساس امنيت/ناامني، گرچه در نوع فردي رخ مي‌دهد، اما بازتابي از نيروهاي جمعي يا بازنمايي كننده مسائل محيطي و اجتماعي است و بر همين اساس با ساختار، زمينه هاي اجتماعي، نهادهاي و سازمان هاي نظام اجتماعي به ويژه عملكرد نهاد انتظامي (پليس و ... ) ارتباط مي يابد. به طور كلي هدف از تحقيق حاضر، بررسي و تبيين تاثير عملكرد پليس جامعه محور بر احساس امنيت شهروندان است. روش تحقيق: روش پژوهش حاضر پيمايش، به لحاظ هدف كاربردي و از نظر سطح تعميم، به صورت پهنانگر اجرا شده است. جهت حصول اطمينان از اعتبار پرسشنامه، از اعتبار محتوايي و اعتبار ساختاري با استفاده از تكنيك تحليل عاملي و براي سنجش پايايي مقياس ها، از ضريب الفاي كرونباخ استفاده شده است. جامعه آماري پژوهش، شهروندان ساكن در شرق استان تهران در گروه سني 1564 سال و تعداد نمونه 384 نفر بوده و با استفاده از روش نمونه گيري خوشه اي چند مرحله اي انتخاب گرديده است.يافته ها و نتيجه گيري: نتايج حاصل از شاخص‌هاي آماري، گوياي اين است كه در مجموع، ميزان احساس امنيت جمعيت مورد مطالعه در حد متوسط مي‌باشد. نتايج آزمون پيرسون نشان مي دهد كه بين مولفه هاي عملكرد پليس جامعه محور (مشاركت محوري، اعتمادسازي، حمايت از اقشار آسيب پذير، پايبندي به ارزش‌هاي اخلاقي و حرفه‌اي، رضايت اجتماعي از عملكرد پليس، پيشگيري از جرم، عملكرد پليس در برخورد با جرم، ترس از جرم، آموزش همگاني و رعايت حقوق شهروندي) و احساس امنيت شهروندان، رابطه معناداري وجود دارد و نتايج تحليل رگرسيوني و تحليل مسير نشان ميدهد كه 56 درصد از واريانس متغير احساس امنيت اجتماعي تبيين گرديده و با توجه به معنادار بودن آماره فيشر مي‌توان گفت كه مجموع متغيرهاي مستقل مذكور داراي ضريب تأثير معني دار در مدل مسير بوده اند.