نقش دولت در شكل‌گيري حاشيه‌نشيني در شهر اردبيل

رشد شهري در ايران نتيجه‌ي سياست‌هاي دولت هست. پس از انقلاب اسلامي با توجه به رشد چشمگير جمعيت، گسترش دامنه و تنوع تكاليف و مداخلات دولت زمينه رشد شتابان شهرنشيني و افزايش ميزان مهاجرت روستائيان به شهرها و مسئله حاشيه‌نشيني و مسكن نامناسب را پديد آورده است. در اثر مهاجرت رشد سريع شهرنشيني و ظهور حلبي‌آبادها و كمبودها و مضايق زندگي شهري كمبود مسكن و نارسايي‌هاي آن همراه با رشد بيكاري و عدم اشتغال مناسب زمينه جرم‌زايي و آسيب‌هاي اجتماعي را فراهم ساخته است. روش تحقيق پژوهش از نوع توصيفي و تحليلي بوده كه به‌صورت استنتاج از منابع به‌دست‌آمده انجام شده است. در جهت رسيدن به اهداف پژوهش پرسشنامه در ارتباط با نقش دولت در رشد حاشيه‌نشيني اردبيل تهيه و پرسشنامه بين صاحب‌نظران شهري كه عموماً كارمندان مناطق شهرداري‌ها و ارگان‌هاي مرتبط شهري اردبيل بودند توزيع گرديد؛ و پس از جمع‌آوري اطلاعات، داده‌هاي موردنظر وارد نرم‌افزار SPSS شده و بعد از تحليل آماري نتيجه‌گيري و پيشنهاد ارائه شد. همچنين براي مشخص نمودن ميزان گسترش فيزيكي شهر از نرم‌افزار ArcGIS براي تهيه نقشه استفاده شده است. نتيجه اين پژوهش حاكي از آن است كه دولت با تبديل شهر اردبيل به مركزيت استان بدون فراهم آوردن زيرساخت‌ها لازم و عدم مديريت سيستم شهر و روستا، باعث هجوم مهاجران به اين شهر شده و به‌تناسب عدم ايجاد امكانات براي تازه‌واردان به شهر، باعث گسترش حاشيه‌نشيني شده است.