سنجش ميزان تاب‌آوري شهرها در برابر مخاطرات طبيعي (مورد: كلان‌شهر تبريز)

يكي از مسائل مهم در شهرهاي امروزي مسئله تاب‌آوري شهرها است. اين مسئله نقش مهمي در كاهش خسارات و تلفات ناشي از انواع مخاطرات طبيعي دارد. اين مخاطرات در اغلب موارد تأثيرات مخربي بر سكونتگاه‌هاي انساني مي‌گذارد و تاب آور ساختن سكونتگاه‌ها در ابعاد مختلف مديريتي، كالبدي، اقتصادي و اجتماعي روش بسيار مناسب براي تقويت كارآمدي شهرها در مقابله انواع بحران‌هاي مترقبه و غيرمترقبه است. در اين راستا، پرداختن به تاب‌آوري شهرها در ابعاد مختلف اهميت و ضرورت تحقيق را آشكار مي‌كند. هدف كلي اين پژوهش، بررسي عوامل تأثيرگذاري در ميزان تاب‌آوري شهرها در برابر بلايايي طبيعي مي‌باشد. روش تحقيق از لحاظ هدف كاربردي و از لحاظ ماهيت توصيفي-تحليلي است. جامعه آماري شامل متخصصان و كارشناسان است. براي تجزيه‌وتحليل مؤلفه‌ها و شاخص‌هاي آن از مدل Fvikor و در نهايت براي نشان دادن وضعيت مناطق از لحاظ تاب‌آوري از روش EDAS بهره گرفته شده است. نتايج حاصل از مدل ويكورفازي بيانگر آن است كه مؤلفه نهادي با كسب بيشترين امتياز (صفر) در جايگاه نخست و مؤلفه اقتصادي نيز با امتياز 0.287 در جايگاه آخر واقع شده‌اند. همچنين نتايج حاصل از روش ايداس در بين مناطق مورد مطالعه در ابعاد مختلف نشان مي‌دهد كه منطقه 2 و 5 با تاب‌آوري بالا و منطقه 4 و 8 در تاب‌آوري پايين قرار دارند. در حالت كلي بيش از 50 درصد مناطق شهر تبريز از تاب‌آوري كمتري برخوردار هستند.