نقش ميانجي خودكارآمدي و تاب‌آوري در رابطة با هوش معنوي و خودمهارگري

هدف اين پژوهش، بررسي نقش واسطه‌اي خودكارآمدي و تاب‌آوري در رابطة با هوش معنوي و خودمهارگري بود. جامعة آماري پژوهش، دانشجويان شهر قم بود. بدين‌منظور، 174 نفر از دانشجويان (70 پسر و 104 دختر)، به روش خوشه‌اي تصادفي يك مرحله‌اي انتخاب شدند و پرسش‌نامه‌هاي خودمهارگري، هوش معنوي، خودكارآمدي، و تاب‌آوري را تكميل كردند. در تحليل داده‌ها، از روش‌هاي همبستگي،‌ و تحليل مسير بر اساس مدل بارون‌ و كني استفاده شد. يافته‌هاي پژوهش نشان داد كه خودمهارگري، با هوش معنوي (599/0)، خودكارآمدي (643/0) و تاب‌آوري (528/0) رابطة معنادار (001/0 P) دارد و خودكارآمدي و تاب‌آوري، هريك به‌تنهايي رابطة هوش معنوي و خودمهارگري را واسطه‌گري جزيي مي‌كنند. هنگامي كه تاب‌آوري و خودكارآمدي، به‌طور همزمان در مدل تحليل مسير وارد ‌شدند، تنها خودكارآمدي رابطة هوش معنوي و خودمهارگري را واسطه‌گري جزيي نمود.