بررسي روند تغييرات سبكي جايگاه تدفين زرتشتيان ايران و پارسيان هند

شيوه تدفين زرتشتيان، شيوه‌اي خاص و متفاوت با ديگر مذاهب است كه از نظر راهبردي و هدف در بيشتر ادوار و مكان‌هاي مختلف جغرافيايي رعايت شده، اما در شيوه اجرا تفاوت‌هايي در آن حاصل شده است. اين تفاوت‌ها، انعكاس‌دهنده تحولات محيطي، فرهنگي و اجتماعي زرتشتيان در طول اين سده‌ها است. از اين‌رو بررسي روند اين تغييرات مي‌تواند به درك بهتري از جوامع زرتشتي در طول دوره اسلامي منجر شود. شيوه استفاده‌شده در پژوهش حاضر از لحاظ هدف، بنيادي و از نظر روش ميداني بوده و نحوه گردآوري داده‌ها نيز اسنادي و كتاب‌خانه‌اي است. نتايج حاصل از اين پژوهش نشان مي‌دهد كه براي زرتشتيان ايراني و پارسيان هند، نيالودن عناصر طبيعي و در معرض خورشيد قراردادن جسد مهم‌ترين اصل آييني محسوب مي‌شده و براي حفظ اين آيين، در موقعيت‌هاي مختلف فرهنگي، اجتماعي، زماني، محيطي و ... بناهايي متناسب با آيين خود برپا داشته‌اند. اما با شروع مدرنيسم و وضعيت پيچيده نظام‌هاي كلان‌شهري در اواخر سده بيستم ميلادي، جامعه زرتشتي، به‌خصوص زرتشتيان ايران، با اين موج همراه شدند و مناسبات اجتماعي را به اجراي سنت‌هاي كهن، از جمله شيوه تدفين، ترجيح دادند.