بررسي تأثير دورة كوتاه ‌مدت دعا كردن در موقعيت پذيرش هيجان بر ميزان خلق و تهي‌شدن من در نمونة غيرباليني

هدف اين پژوهش، تعيين تأثير دورة كوتاه‌مدت دعاكردن در موقعيت پذيرش هيجاني بر ميزان خلق و تهي‌شدن من در نمونة غيرباليني بود. اين پژوهش از نوع نيمه‌آزمايشي است و از طرح پيش‌آزمون ـ پس‌آزمون و گروه كنترل استفاده شد. تعداد 52 دانشجو به‌صورت تصادفي انتخاب و در سه گروه: پذيرش/ دعاكردن (گروه 1)، پذيرش/ كنترل (گروه 2) و كنترل/ كنترل (گروه 3) جايگزين شدند. پس از تكميل پرسش‌نامه‌هاي سلامت عمومي، نگرش‌سنج ديني و پذيرش و عمل؛ ميزان خلق و عملكرد خودكنترلي فرد (آزمون استروپ) مورد اندازه‌گيري قرار گرفت. سپس، براي آزمودني كليپ‌هاي هيجاني پخش شد كه افراد دو گروه نخست مي‌بايست طي آن هيجاناتشان را بپذيرند و گروه سوم كليپ‌ها را طبق روال عادي تماشا كردند. در مرحلة بعد، گروه اول به دعاكردن مي‌پرداخت، درحالي‌كه افراد گروه‌هاي ديگر كار خاصي انجام نمي‌دادند. پس از ارزيابي مجدد خلق و عملكرد خودكنترلي استروپ، نتايج تفاوت معناداري در عملكرد خودكنترلي سه گروه نشان نداد. همچنين، گروه‌ها در بُعد منفي مقياس خلق تفاوت معناداري با يكديگر نداشتند؛ اما ميزان خلق مثبت، آرامش و شادكامي در گروه پذيرش/ دعا نسبت به دو گروه ديگر بيشتر بود.