آيينۀ عشق در شاهنامۀ فردوسي و شاهنامۀ كردي

از آنجا كه عشق يكي از موضوعات داستاني است، تجلي آن در داستان هاي حماسي از ديدگاه انواع ادبي، آميزه اي از نوع حماسي و غنايي است. الماسخان كندوله اي در سرايش شاهنامۀ كردي، متاثّر از فرهنگ بومي، پاره اي از مفاهيم غنايي از قبيل عشق، كيفيت، حالات و انگيزه هاي آن را متناسب با روحيات شخصي و شرايط فرهنگي مردم منطقۀ خود سروده است. در اين جستار كه با روش توصيفي- تحليلي انجام شده، چگونگي عشق، انگيزه، كيفيت و زبان بيان آن به صورت تطبيقي در پنج داستان مشترك شاهنامۀ فردوسي و شاهنامۀ كردي الماسخان كندوله اي به ويژه سه داستان (بيژن و منيژه، رستم و سهراب، سياوش) با هدف مشخص كردن بسامد نمونه هاي عاشقانه، انگيزۀ عشق، حالات عشق و دلدادگي و زبان بيان معاشقه ها مورد بررسي قرارگرفته است. از مهم ترين يافته هاي اين پژوهش آن است كه بسامد نمونه هاي غنايي در شاهنامۀ كردي بيشتر و زبان بيان الماسخان كندوله اي در بيان حالات و كيفيت عشق صريح تر و بي پرواتر از زبان فردوسي است.