بررسي نقش صفت در فرايند توليد و درك استعاره در اشعار حافظ بر اساس نظريه استعاره شناختي

صفت به عنوان يكي از مقولات زبان فارسي (و اساساً همه زبان ها) در كتب دستورزبان معرفي و گونه هاي آن مشخص شده است؛ اما تعيين نقش آن در گفتار و نوشتار و به ويژه در متون ادبي – به عنوان جزئي از كلام- چندان مورد توجه قرار نگرفته است. در پژوهش حاضر به بررسي نقش صفت در شكل گيري و درك استعاره در اشعار حافظ پرداخته شده و در آن از نظريه استعاره شناختي، به عنوان يكي از جديدترين نظريات در بررسي هاي مربوط به استعاره، بهره گرفته شده است. اين نظريه كه در ايران تازگي دارد از طرف زبانشناسان مورد استقبال قرار گرفته و هريك در چند و چون آن كنكاش كرده اند. از جمله افراشي (1390) به وسيله نظريه نشانداري التزامي در معني شناسي و افزودن نكات چندي آن را تكميل كرده كه در اين مقاله از اين نكات بهره گرفته شده است. روش تحقيق توصيفي- تحليلي بوده و داده ها از طريق مطالعات كتابخانه اي جمع آوري شده است. در پايان اين نتيجه بدست آمده است كه حافظ از صفت ها در جايگاه آنچه كه در اين تحقيق نشانداري التزامي ناميده شده است استفاده كرده است و به منظور پيشبرد اهداف خويش – كه در اين پژوهش صرفاً دو هدف بازشناسي شده- يعني تأكيد بر مفهومي خاص از ميان تناظرهاي موجود بين دو مفهوم و همچنين به منظور تفضيل مشبه بر مشبه به يا مستعارمنه بر مستعار از آنها بهره برده است.