بررسي ارتباط خودكنترلي با عملكرد تحصيلي در دانشجويان كارآموز پزشكي دانشگاه علوم پزشكي كاشان

مقدمه و هدف: خودكنترلي به عنوان زيربناي باورهاي فرد، نقش اساسي در زمينه هاي گوناگون زندگي انسان به ويژه پيشرفت و عملكرد تحصيلي دانشجويان دارد. هدف اين مطالعه تعيين ارتباط خودكنترلي با عملكرد تحصيلي دانشجويان كارآموز پزشكي بيمارستان شهيد بهشتي دانشگاه علوم پزشكي كاشان در سال 1398 بود. روش ها: اين مطالعه توصيفي مقطعي با مشاركت 100 نفر از كارآموزان پزشكي و نمونه گيري در دسترس انجام شد. ابزار گردآوري داده ها، پرسشنامه خودكنترلي مدل تانجي بود و براي سنجش عملكرد تحصيلي، معدل كارآموزان بررسي گرديد. داده ها به روش توصيفي تحليلي و با آزمون هاي تي و آزمون همبستگي پيرسون و استفاده از نرم افزار آماري SPSS16 تحليل شد. (0.05 P) يافته‌ها: ميان خودكنترلي و مؤلفه هاي آن و عملكرد تحصيلي كارآموزان رابطه معناداري وجود داشت. (0.020=p) در بين كارآموزان زن نيز رابطه معناداري بين خودكنترلي و عملكرد تحصيلي گزارش شد. (0.003=p) همچنين در كارآموزان مجرد، رابطه معناداري بين نمره كل خودكنترلي با عملكرد تحصيلي وجود دارد و با افزايش نمره خودكنترلي، ميزان عملكرد تحصيلي آنها نيز افزايش معناداري پيدا ميكند. (0.021=p) نتيجه‌گيري: نتايج نشان داد كه با افزايش نمره كل خودكنترلي و مؤلفه هاي آن در كارآموزان پزشكي، نمره عملكرد تحصيلي نيز افزايش معناداري مي يابد. از آنجاييكه پيشرفت تحصيلي دانشجويان گروه هاي پزشكي با سلامت جامعه ارتباط دارد، مطلوب است كه دانشگاه ها، آموزش هايي را در جهت افزايش خودكنترلي دانشجويان فراهم كنند.