رابطه كمبودهاي اجتماعي و مهارت فردي با توانمندسازي رفتاري در دانش‌آموزان دوره اول متوسطه شهر يزد

اهداف: نوجوانان با توانمندسازي رفتارهاي خود در زمينه‌هاي مختلف بر چالش‌ها و مشكلات اجتماعي غلبه مي‌كنند. بر اين اساس، هدف از پژوهش حاضر، بررسي رابطه كمبودهاي اجتماعي و مهارت فردي با توانمندسازي رفتاري در دانش‌آموزان دوره اول متوسطه بود. ابزار و روش‌ها: روش پژوهش، توصيفي تحليلي و از نوع مقطعي است. جامعه آماري اين پژوهش كليه دانش‌آموزان دوره اول متوسطه شهر يزد در سال تحصيلي 98-1397 بودند و تعداد نمونه بر اساس جدول مورگان 372 نفر تعيين ‌شد. روش نمونه‌گيري تصادفي خوشه‌اي است و ابزار پژوهش شامل پرسش‌نامه‌هاي استاندارد خودتوانمندسازي اجتماعي، مهارت‌هاي فردي و كمبودهاي اجتماعي بود. تجزيه ‌و تحليل داده‌ها با استفاده از آزمون همبستگي پيرسون و رگرسيون چندگانه به‌كمك نرم‌افزار SPSS 20 انجام گرفت. يافته‌ها: بين كمبودهاي اجتماعي با توانمندسازي رفتاري دانش‌آموزان ارتباط معكوس وجود دارد. اين ارتباط با ابعاد مهارت شناختي، مهارت رفتاري و آمايه انگيزشي معنادار بود (0.05 p)، اما با بُعد كفايت هيجاني رابطه معني‌داري وجود ندارد (0.05 p). علاوه‌بر اين، بين مهارت فردي با توانمندسازي رفتاري دانش‌آموزان ارتباط مثبت و معنادار وجود دارد كه بين ابعاد آن (مهارت ‌شناختي، مهارت رفتاري، كفايت هيجاني و آمايه انگيزشي) نيز به همين صورت بوده است (0.05 p). همچنين متغيرهاي كمبودهاي اجتماعي و مهارت فردي دانش‌آموزان مي‌تواند تغييرات متغير توانمندسازي رفتاري دانش‌آموزان را پيش‌بيني كند (0.175=R2). نتيجه‌گيري: كمبودهاي اجتماعي با توانمندسازي رفتاري دانش‌آموزان رابطه معكوس و مهارت فردي با توانمندسازي رفتاري دانش‌آموزان رابطه مثبت داشته و مي‌تواند آن را پيش‌بيني كند.