تأثير چراي دام بر رابطۀ بين پوشش و زيتودۀ گياهي بالاي سطح زمين با شاخص‎هاي گياهي در منطقۀ سبزكوه چهارمحال و بختياري

پوشش و زيتوده گياهي از مهم ترين شاخص‎هاي اكوسيستم مرتعي بوده كه برآورد صحيح آن ها ضروري است. شاخص‏هاي گياهي، ابزاري براي ارزيابي و پايش پوشش و زيتوده هستند كه كارآيي آن ها در مديريت‏هاي مختلف بررسي نشده است. در تحقيق حاضر، تأثير قرق بلندمدت (26 ساله) بر رابطۀ بين پوشش و زيتوده با شاخص‎هاي گياهي در منطقۀ حفاظت شدۀ سبزكوهِ چهارمحال‌وبختياري با تصاوير ماهوارۀ‏ لندست- 8 مورد ارزيابي قرار گرفت. پوشش و زيتوده گياهي، با 10 پلات 30*30 و در هر يك با استفاده از كوادرات‏هاي 2*2 مترمربعي (60 كوادرات) در خرداد 1395 ارزيابي شد. نتايج گوياي تفاوت پوشش مناطق قرق و چرايي (به ترتيب 46 و 57 درصد) و زيتودۀ گياهي (1011 و 1656 كيلوگرم در هكتار) به صورت معني‌داري بود. رعايت فصل و شدت چرا و پتانسيل بالاي توليد در منطقۀ چرايي و انباشت زياد لاشبرگ، عدم تحريك پذيري گياهان و رقابت در مناطق قرق موجب بهبود درصد پوشش و زيتودۀ گياهي در منطقۀ چرايي در مقايسه با قرق بودند. شاخص‎هاي گياهي اصلاح كنندۀ اثر خاك در مناطق قرق و چرا برآورد بهتري از پوشش داشتند (به ترتيب 0.828= TSAVI1و 0.884=PVI3). همچنين شاخص PVI2 در هر دو منطقۀ قرق (0.726=R2) و چرايي (0.698=R2) برآورد بهتري از زيتوده داشت. برتري بيشتر شاخص‎هاي مذكور به دليل اصلاح اثر خاك و اصلاح اثر گندميان چندساله، در مناطق مورد بررسي بود. نتايج اين تحقيق نشان داد كه چراي دام موجب تغيير در ساختار گياهي و ارتباطات شاخص‎هاي گياهي با پوشش شده لذا حسب تغييرات تركيب و ساختار گياهي درمناطق مختلف چرايي لازم است از شاخص‎هاي متفاوتي استفاده شود.