تحليل فراعرفي روايات تأويلي با تأكيد بر جواز الغاي پيوندهاي متني

مطالعۀ روايات تأويلي نشان مي‌دهد، بخشي از اين روايات با عبور از «سياق» و «بافت» به ارائۀ مفاهيم و مصاديقي مي‌پردازند كه تحليل دلالي‌ اين روايات را با دشواري خاصي مواجه مي‌سازد؛ چراكه ناديده‌گرفتن سياق، امري نامتعارف است. با وجود اين سيرۀ تفسيري معصومان در تبيين آيات، نشان مي‌دهد، قرينه‌اي عام از سوي ماتن در تعامل با نص قرآن وجود دارد كه مجوز الغاي سياق به شكل جزئي و كلي را صادر مي‌كند و در سايه آن مي‌توان اين روايات را توجيه و تحليل نمود. البته الغاي سياق در اقتباس و تداعي معاني نيز انجام مي‌گيرد و امري عرفي تلقي مي‌شود، اما اين كار در آنها كاركرد تفسيري و معنانمايي ندارد، بلكه كاركرد تزئيني يا تطبيقي دارد و همين امر مجوز الغاي سياق در آن دو است؛ درحالي‌كه الغاي سياقِ مستند به سيرۀ تفسيري اهل بيت، اين امر را به حوزه استخراج معاني از آيات نيز كشانده است و مجوز كاركرد تفسيري و فراعرفي آن را نيز صادر نموده است.