تحليل استعاره هاي مفهومي واژه «آيه» در قرآن

نظريه استعاره مفهومي به عنوان يكي از مهم‎ترين نظريه هاي زبان شناختي با برقراري نگاشت ميان دو حوزه مبدأ و مقصد عمل مي‌كند و از حوزه حسي و شناخته‎شده براي فهم حوزه كمتر شناخته شده بهره مي جويد. استعاره هايي كه در ارتباط با واژه آيه مطرح شده اند، با ساختاربخشي جزئي، آن را از ابعاد مختلفي در كانون توجه قرار مي دهند. هر استعاره با متمركزشدن بر يك جنبه از مفهوم «آيات» به ما اجازه مي‏دهد يك جنبه از مفهوم آيه را به واسطه مفهوم ديگري مانند ابزار، باران، كالا يا قصه كه با وضوح بيشتري تعريف شده است، درك كنيم. استعاره مرتبط با ابزار، مفهوم سيستم از معناي آيه را براي درك كاركرد و پيامدهاي آن روشن مي سازد. استعاره قصه، ظرفيت آيات در برجستگي محتوا را به تصوير مي كشد و استعاره باران، پيشروي آيات به سوي هدف مد نظر نشان مي‏دهد. استعاره كالا نيز هشداري به مخاطبان در جهت تبديل‏نشدن به تاجراني زيان ديده در صورت استفاده نادرست از آيات است. همپوشاني‏اي كه ميان اين استعاره ها وجود دارد، پيدايش تدريجي يك سطح را نشان مي‏دهد. اين همپوشاني به دليل وجود تضمن هاي استعاري است كه استعاره هاي آيه را به يكديگر پيوند مي‏دهد و آنها را با يكديگر منسجم مي سازد.