ارائه مدل علّي روابط ابعاد جهت‌گيري اهداف پيشرفت و كمك‌طلبي تحصيلي: نقش درگيري تحصيلي و خودكارآمدي

هدف از پژوهش حاضر ارائه مدل علّي روابط ابعاد جهت گيري اهداف پيشرفت و كمك طلبي تحصيلي با نقش واسطه اي درگيري تحصيلي و خودكارآمدي به روش تحليل مسير بود. پژوهش حاضر توصيفي و از نوع همبستگي بود. جامعه آماري شامل كليه دانش آموزان مقطع متوسطه دوم شهر شيراز بود. حجم نمونه با استفاده از فرمول كوكران 265 نفر بود كه با روش نمونه گيري چندمرحله اي انتخاب شدند. ابزار گردآوري اطلاعات، پرسشنامه هاي كمك طلبي تحصيلي(ريان وپينتريچ)، درگيري تحصيلي (لينن برينك و پينتريچ)، جهت گيري هدف (اليوت و مك گريگور) و خودكارآمدي (موريس) بود. به منظور تجزيه و تحليل داده ها از نرم افزار ليزرل استفاده شد. جهت بررسي برازش مدل از شاخص‌هاي برازندگي استفاده شده بود. در اين پژوهش، شاخص‌هاي برازش 2.44=x2/df ، 0.073RMSEA=، 0.97CFI=،  0.94=GFI و 0.93AGFI= و 0.048 Pvalue = گزارش شد. با توجه به نتايج بدست آمده جهت گيري هدف تحصيلي و مولفه هاي آن از طريق واسطه گري ابعاد درگيري تحصيلي بركمك طلبي تأثيرگذار بوده، به طوريكه جهت گيري اجتنابي از طريق واسطه گري درگيري شناختي، درگيري عاطفي و خودكارآمدي اثر غيرمستقيم و مثبت و جهت گيري عملكردي از طريق واسطه گري درگيري عاطفي، درگيري رفتاري و خودكارآمدي داراي اثر غيرمستقيم و مثبت بركمك طلبي تحصيلي است. كليه متغيرهاي اين پژوهش 0.37 از تغييرات موجود در متغير كمك طلبي را تبيين مي كنند. با توجه