اثربخشي طرحواره درماني گروهي بر تعلل‌ورزي تحصيلي و خودتنظيمي در يادگيري دانش‌آموزان دختر مقطع دوم متوسطه

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي طرحواره درماني گروهي بر تعلل‌ورزي تحصيلي و خودتنظيمي يادگيري دانش‌آموزان دختر  دوره متوسطه  بود. روش: روش پژوهش نيمه آزمايشي از نوع پيش‌آزمون – پس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش شامل همه دانش‌آموزان دختر دوره متوسطه شهر مشهد در سال تحصيلي 98 -۱۳۹۷ بود. نمونه پژوهش شامل 30 نفر دانش‌آموزي بود كه با استفاده از روش نمونه‌گيري تصادفي خوشه‌اي چندمرحله‌اي انتخاب شدند و به‌طور تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل (هر گروه 15 نفر) گماشته شدند. مداخله به‌صورت گروهي طي ده جلسه ۹۰ دقيقه‌اي‌ بر روي دانش آموزان گروه آزمايش اجرا شد (دوجلسه در هفته). دانش آموزان گروه كنترل هيچ مداخله اي دريافت نكردند. هر دو گروه پرسشنامه‌هاي مقياس ارزيابي تعلل‌ورزي دانش‌آموزي (سولومون و راثبلوم، 1984) و پرسشنامه راهبردهاي خودتنظيمي يادگيري (پينتريج و دي گروت، 1990) را در مراحل پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري تكميل كردند. داده‌ها با روش تحليل واريانس با طرح اندازه‌گيري مكرر تحليل شدند. يافته‌ها:نتايج پژوهش نشان داد كه طرحواره درماني گروهي منجر به كاهش تعلل‌ورزي تحصيلي و افزايش خودتنظيمي يادگيري دانش‌آموزان گروه آزمايش در مقايسه با  دانش آموزان گروه كنترل‌ شده است.