معنا‌شناسي توصيفي «عذاب» در قرآن كريم با تاكيد بر رابطه هم‌نشيني

از جمله مهمترين راه هايي كه امروزه در علم معناشناسي مورد توجه ادب پژوهان واقع شده، شناخت معناي واژگان از منظر همنشيني است؛ زيرا با بررسي واژگان در سياق آيات ميتوان به معناي دقيقي دلالت بر عقوبتي مي كند كه نتيجه « عذاب » از واژه دست يافت. واژه‌ طبيعي عمل فرد است؛ ولي اشارهاي به شدت عقوبت ندارد؛ امّا همن شيني آن با او صافي مانند: أليم، شديد، مهين، نكر و غيره حالت و شدت آن را بيان ميكند. هدف از پژوهش حاضر بررسي واژه‌ با روش تو صيفي- تحليلي از طريق ارتباط همن شيني ا ست، « عذاب » تا تأثير اين اوصاف بر واژه‌ عذاب و حد و مرز اين واژه همراه اوصاف گوناگون مشخص شود و در پي آن هستيم به اين سؤال پاسخ دهيم كه آيا عذابهاي مختلف مانند عذاب أليم، نكر، صعد و در كنار اين « عذاب » غيره با همديگر تفاوت دارند؟ بررسي واژه‌ اوصاف نشان ميدهد كه قرآن كريم براي بيان عذاب افراد اوصاف متعددي را بكار ميبرد به عنوان مثال عذاب أليم نشان دهنده‌ دردي است كه به آخرين حد خود رسيده و بيشتر آيات آن مربوط به كافران است، عذاب شديد نشان دهنده‌ عذابي سخت و محكم مانند زلزل هاي كه س خت است، عذاب مهين، عذابي خواركن نده و مخ صوص گناهي ا ست كه رنگ ا ستهزاء دارد و عذاب نُكر عذابي پرب سامدترين و صف « أليم » ، نا شناخته ا ست؛ امّا در بين اين او صاف عذاب در قرآن كريم و غالباً به عنوان صفت عذاب آخرت آمده و اشاره به اين دارد كه اين عذاب دردناكتر و كيفر كافران دائمى است.