تاثير «معنويت درماني» بر رشد پس از سانحه، شفقت به خود و اميد در زنان مبتلا به سرطان پستان

مقدمه: بيماري سرطان با پيامدهاي متعدد از جمله عوارض رواني مانند تنش و افسردگي همراه است. پژوهش حاضر با هدف تعيين تاثير معنويت درماني بر رشد پس از سانحه، شفقت خود و اميد در زنان مبتلا به سرطان پستان انجام شد. روش كار: روش مطالعه حاضر نيمه آزﻣﺎﻳﺸﻲ با طرح پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري و گروه كنترل ﺑﻮد. جامعه آماري شامل زنان مبتلا به سرطان مراجعه كننده به مركز طب تسكيني بيمارستان فيروزگر و مركز پيشگيري و كنترل سرطان آلاء (مكسا) شهر تهران بود . با روش نمونه گيري هدفمند تعداد كل 30 بيمار انتخاب و به صورت تصادفي در گروه هاي مداخله و كنترل قرار گرفتند. براي جمع آوري داده ها از پرسشنامه جمعيت شناختي (شامل سن، طول مدت بيماري و وضعيت تأهل)، پرسشنامه رشد پس از سانحه (PostTraumatic Growth Questionnaire)، مقياس شفقت به خود (SelfCompassion Scale) و مقياس اميد اشنايدر (Snyderchr( 39 )s Hope Scale) استفاده شد. روايي ابزارها با روايي همگرا و پايايي آن ها با محاسبه ضريب آلفا كرونباخ انجام شد. گروه مداخله طي 8 جلسه 90 دقيقه اي، تحت مداخله معنويت درماني قرار گرفت. تحليل داده ها در نرم افزار اس پي اس اس نسخه 19 انجام شد. يافته ها: بين ميانگين نمرات دو گروه مداخله و كنترل در دو مرحله پس آزمون و پيگيري تفاوت معناداري وجود داشت. نتايج تحليل واريانس آميخته نشان داد كه معنويت درماني روشي موثر در بهبود رشد پس از سانحه، شفقت به خود و اميد در بيماران سرطاني است (0/05 P). نتيجه گيري: با توجه به اثر معنويت درماني در بهبود رشد پس از سانحه، شفقت به خود و اميد در زنان مبتلا به سرطان، پيشنهاد مي شود از اين مداخله روانشناختي به منظور ارتقاي رشد پس از سانحه، شفقت به خود و اميد در زنان مبتلا به سرطان استفاده شود.