حقوق مطبوعات و رسانه‌هاي الكترونيكي در ايران؛ از ايده قانون جامع تا الگوي نظام آيين‌نامه‌اي

پژوهش حاضر مي‌كوشد با بررسي سيرتحول مفهوم حقوقي رسانه و مصاديق آن در ايران، طي30ساله بعد از وقوع انقلاب ديجيتال تا اكنون، اين پرسش مهم درحوزه حقوق رسانه را پاسخ دهد كه آيا قوانين موضوعه، به‌‌ويژه اصلاحيه‌هاي مكرر قانون مطبوعات (به مثابه مهم‌ترين منبع حقوق رسانه در ايران) و مقررات پايين دستي آن، توانسته است نظام حقوقي را همپاي تحولات سريع فناوري ارتباطات و رسانه، به‌روزرساني كند و از قانون جامع رسانه در ايران، كفايت كند يا خير. اين تحقيق، از رهگذر مطالعه در سير تحولات تقنيني دو دهه اخير، بر امكان و مطلوبيت قانون يگانه و جامع براي تمهيد حقوقي و كيفري انواع رسانه‌هاي سنتي و جديد گواهي مي‌دهد؛ اگرچه آخرين ابتكاردولت در تدارك «لايحه قانون جديد مطبوعات و خبرگزاري‌ها»- كه در مهرماه 1397 به تصويب هيات وزيران رسيده و آماده تقديم به مجلس شوراي اسلامي شده است - از نوعي عقبگرد در طراحي نظام حقوق رسانه حكايت دارد كه درصورت تصويب نهايي، به سبب خارج ساختن برخي رسانه‌هاي مجازي از شمول قانون؛ يكپارچگي قواعد حاكم بر رسانه‌ها را برهم خواهد زد.

no abstract