بازتبيين كاركرد تقيه در روايات اماميه و نقش آن در استنباط

تقيه يكي از راهبردهاي زيستي مذهب اماميه در مقابل عامه، براي حفظ و استمرار مذهب بوده است. يكي از ابزارهاي اعمال تقيه بيان مجموعه احكام و دستورات اعتقادي در قالب احاديثي مشابه با نظرات و آراء اهل سنت است. تا بدين جهت حساسيت آن‌ها نسبت به راويان حديث و پيروان اهل بيتk كمتر شود. لذا يكي از علل وجود اختلاف در مفاد دلالي احاديث موجود و منسوب به معصومينk، اعمال تقيه از طرف ايشان و بيان احاديثي در موافقت با آراء عامه بوده است. بر همين اساس ائمۀ معصومين نيز در پاسخ به چگونگي رفع اختلاف احاديث، اخذ به روايات مخالف عامه را جهت حل تعارض احاديث بيان كرده‌اند. در اين نوشتار با روش توصيفي‌تحليلي مجاري تحليلي احاديث موافق عامه و نسبت‌يابي آن‌ها با مقولۀ تقيه در قرائتي متفاوت مورد بازخواني واقع مي‌شود.