بررسي كاربست نظريات جامعه شناختي در مطالعه حديث شيعه از سوي مستشرقان

مطالعات دين‌پژوهي در قرون اخير، به‌ويژه در مراكز آكادميك غربي به سوي استفاده از روش‎هاي پژوهش در علوم انساني و تجربي ميل داشته است. رويكرد جامعه‎ شناختي يكي از روش‏ هايي است كه در مطالعات اديان به كار گرفته مي‏شود. برداشت اوليه از اين مفهوم به‎كارگيري آنها در مطالعات مردم‏شناختي و جوامع اسلامي است؛ اما غربيان اين روش‏ها را فراتر از جوامع در مطالعه متون ديني هم به كار گرفته اند. حديث شيعه با اينكه بسيار با تأخير موضوع مطالعه مستشرقان واقع شد، در برخي آثار با اين رويكرد بررسي شده است. اين پژوهشگران منابع حديثي شيعي، بسترهاي تدوين، تطور يا جعل حديث را بررسي كرده‌اند. در اين ميان سه محور بررسي كاربست نظريات مردم‌شناسي، جامعه‌ شناسي معرفت و پديدارشناسي قابل بازشناسي است. اين مقاله در صدد است به بررسي آثاري بپردازد كه با اين روش به مطالعه حديث شيعه پرداخته‌اند. رويكرد مقاله در مطالعه اين آثار توصيفي - تحليلي است.