مدل‌يابي بهينه به‌كارگيري فناوري‌هاي نوين حفاظت آب در ميان كشاورزان

هدف از پژوهش حاضر، بررسي عوامل مؤثر بر رفتار به كارگيري فناوري‌هاي نوين حفاظت آب در ميان كشاورزان شهرستان ساري با اقتباس از مدل ديويس بود. جامعه آماري 30788 نفر از كشاورزان شهرستان ساري در چهار دهستان بودند كه با نمونه‌گيري چندمرحله‌اي تصادفي220 نفر به عنوان حجم نمونه انتخاب شدند. ابزار تحقيق پرسشنامه‌اي‌ بود كه روايي (صوري و محتوايي) توسط متخصصان و روايي تشخيصي با استفاده از شاخص ميانگين واريانس استخراج شده تأييد شد. پايايي پرسشنامه به وسيله آلفاي كرونباخ و پايايي تركيبي تأييد شد. براي تبيين مدل تحليل مسير بهينه از روش مدل‌سازي معادلات ساختاري با نرم افزار ليزرل نسخه 8.80 استفاده شد. مطابق يافته‌ها، رفتار حفاظت آب در 9/40 درصد از كشاورزان نسبتاً پايين گزارش شد. در مدل بهينه به كارگيري فناوري‌هاي نوين حفاظت آب در ميان كشاورزان، ابعاد مختلف نگرش به طور مستقيم 82 درصد از واريانس ميزان تمايل به رفتار حفاظت آب را نشان دادند. همچنين، حدود 58 درصد از واريانس رفتار حفاظت آب در كشاورزان با سطح تمايل به رفتار تبيين شد. و ادراكات كشاورزان نسبت به فناوري (درك از سودمندي و درك از سهولت استفاده)، 91 درصد از واريانس نگرش، 75 درصد از واريانس تمايل به رفتار و 52 درصد از واريانس رفتار حفاظت آب را تبيين نمودند.