پيش‌بيني ابعاد خودكارآمدي تدريس آموزشگران كشاورزي، بر مبناي راهبردهاي تدريس

خودكارآمدي باورهاي يك شخص در مورد توانايي‌هايش براي سازماندهي و اجراي اعمال لازم براي دستيابي به نتايج مورد نظر مي باشد. از اين رو، تحقيق حاضر با هدف پيش بيني ابعاد خودكارآمدي تدريس آموزشگران كشاورزي بر مبناي راهبردهاي تدريس انجـام شـد. پژوهش حاضر از نظر هدف كاربردي و داده‌ها به روش پيمايشي گردآوري شد. از نظر امكان و ميزان كنترل متغيرها هم از نوع پژوهش علي مقايسه اي محسوب مي شود. هدف پژوهش پيش بيني سطح ابعاد خودكارآمدي تدريس آموزشگران كشاورزي بر مبناي راهبردهاي تدريس در كلاس بود. به اين منظور، جامعه آماري متشكل از 210 نفر از آموزشگران مراكز آموزش عالي علمي كاربردي كشاورزي استان تهران و البرز بود كه با استفاده از فرمول تصحيح جامعه معين، از 130 نفر از ايشان به روش نمونه‏گيري طبقه اي تصادفي نظر خواهي صورت گرفت. ابزار گردآوري داده‌ها پرسشنامه اي استاندارد بود كه وضعيت روايي آن به سه صورت صوري، سازه و تشخيصي تاييد شد و وضعيت پايايي آن با محاسبه آلفاي كرونباخ و ضريب پايايي تركيبي صورت گرفت. روش غالب آماري مدل سازي معادلات ساختاري به روش حداقل مربعات جزيي بود. نتايج نشان داد بين راهبردهاي تدريس و شش بعد خودكارآمدي تدريس (انگيزش بخشي به فراگيران، تطابق با تغييرات، تعامل با والدين فراگيران، حفظ شأن آموزشگري، خودكارآمدي در آموزش، سازگار نمودن آموزش با نيازهاي فردي) رابطه معني داري وجود داشت. از اين رو، هر چه راهبردهاي تدريسي كه آموزشگر در كلاس درس استفاده مي كند مناسب تر باشد، خودكارآمدي آموزشگر افزايش مي بايد و اين افزايش خودكارآمدي باعث تمايل آموزشگران، اشتياق، تعهد، انگيزه و اختصاص زمان بيش‌تر براي يادگيري دانشجويان مي‌شود. اين امر در نهايت، موجب پيشرفت تحصيلي دانشجويان مي گردد. از اين رو، برگزاري دوره هاي آموزشي براي آموزشگران، كه به ارتقا مهارت تدريس آن‏ها منجر مي‏شود؛ راهكار مناسبي براي ارتقا خودكارآمدي آن‏هاست.