اثربخشي طرحواره درماني بر ابعاد سرشت، منش و ولع مصرف غذا در زنان چاق مبتلا به ديابت نوع 2

مقدمه: ديابت يكي از شايع‌ترين بيماري‌هاي مزمن و همچنين بزرگترين مشكل بهداشتي در همه كشورها است. پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي طرحواره درماني بر ابعاد سرشت، منش و ولع مصرف غذا در زنان چاق مبتلا به ديابت نوع دو انجام شد. روش كار: طرح پژوهش حاضر نيمه آزمايشي با پيش آزمون_ پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماري اين پژوهش را تمامي زنان متاهل چاق مبتلا به ديابت نوع دو عضو انجمن ديابت شهر گنبدكاووس در سال 1397 تشكيل دادند كه داراي پرونده فعال در انجمن بودند. نمونه اين مطالعه 40 نفر از بيماران بودند كه بر اساس ملاك ‌هاي ورود و خروج به مطالعه، به شيوه در دسترس انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل (هر گروه 20 نفر) قرار گرفتند. جلسات طرحواره درماني براي شركت ‌كنندگان گروه آزمايش در 10 جلسه 120 دقيقه‌ اي برگزار شد. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه ابعاد سرشت و منش و پرسشنامه ولع به غذاصفت بود. داده‌ هاي پژوهش با بهره ‌گيري از آزمون تحليل كوواريانس چند متغيره و با استفاده از نرم ‌افزار SPSS-22 تحليل شدند. يافته‌ ها: نتايج نشان داد كه طرحواره درماني به طور معناداري باعث افزايش ابعاد سرشت و منش و كاهش ولع مصرف غذا شركت ‌كنندگان گروه آزمايش در مرحله پس‌ آزمون شده بود (0.01 P). نتيجه‌ گيري: با توجه به نتايج اين مطالعه، مي توان گفت نظر به تاثير معنادار طرحواره درماني بر ابعاد سرشت و منش و ولع مصرف غذا در زنان چاق مبتلا به ديابت نوع 2 اين روش درماني مي تواند گزينه مداخله‌ اي مناسبي جهت درمان اين افراد باشد.