اتنوفارماكولوژي گياهان دارويي منطقه جنوب دشتستان استان بوشهر

دانش زمينه: دانش اتنوفارماكولوژي يك فرصت بي‌همتا را براي همكاران ميان رشته‌اي در بين پژوهشگران گياه‌شناسي، فارماكولوژي، سم‌شناسي، شيمي، آنتروپولوژي و جامعه‌شناسي فراهم مي‌آورد. هدف اين پژوهش، شناخت گياهان دارويي است كه به صورت سنتي در منطقه جنوب دشتستان از شهرستان بوشهر كاربرد دارويي دارند. مواد و روش‌ها: داده‌هاي اتنوفارماكولوژيك گياهان دارويي از 20 نفر آگاه بومي منطقه جنوب دشتستان در استان بوشهر به صورت مصاحبه حضوري، گردآوري شده و شاخص‌هاي فراواني نسبي ثبت (Relative frequency of citation) و شاخص اهميت فرهنگي (Cultural important index) براي هر گياه دارويي محاسبه شد. يافته‌ها: به طور كلي، 97 گونه گياه دارويي در منطقه جنوب دشتستان استان بوشهر مربوط به 51 خانواده شناسايي گرديد. گياهان آويشن شيرازي (Zataria multifora)، سربرنجاسف (Achillea eriophora DC)، بابونه (Matricario chamomilla)، سياهدانه (Nigella sativa)، رازيانه (Foeniculum vulgare)، گل گاوزبان (Echium amoenum)، كندر (Boswellia sp.)، زنيان (Trachyspermum copticum)، انزروت يا كنجيده سرخ و سفيد (Astragulus fasciculifolius)، زنجبيل (Zingiber officinale) داراي بالاترين شاخص فرهنگي بودند. شايع‌ترين كاربرد دارويي گياهان به‌ترتيب براي بيماري‌هاي گوارشي، متابوليك، زنان و زايمان و بيماري‌هاي تنفسي بود. نتيجه‌گيري: تنوع گسترده‌اي از گياهان دارويي در منطقه جنوب دشتستان وجود دارد كه هر چند همان كاربردهاي درماني كه در طب سنتي ايران رايج است از آن‌ها انجام مي‌شود ولي مردم اين منطقه شماري از گياهان را براي درمان بيماري‌هايي به كار مي‌برند كه ويژه اين منطقه مي‌باشد. پژوهش پيرامون اين گياهان دارويي مي‌تواند آغازگر راهي براي كشف داروهاي جديد در عرصه درمان باشد.