ارتقاي ارزش سكونت، راهبرد اصلي بازآفريني و معاصرسازي بافت هاي فرسوده و تاريخي

بافت هاي فرسوده و محلات تاريخي، يكي از مسائل مهم در نظام شهرسازي كشور است؛ به طوري كه هر ساله بودجه قابل توجهي براي نوسازي و بازآفريني اين محلات صرف مي شود. تجارب پروژه هاي گذشته نشان مي دهد كه عليرغم نوسازي ساختمان ها و عرصه خصوصي، جمعيت ساكن در اين مناطق به ساير محلات شهر مهاجرت كرده اند. اين پژوهش با طرح مفهوم ارزش سكونت، به دنبال آن است وجوه مختلف زندگي شهري كه سبب مي شود مردمان در محله ‌اي ساكن شوند يا از آن مهاجرت كنند، تبيين كند و نسبت به بقاي سرزندگي محلات توجه داشته باشد. براي نيل به اين منظور، اين پژوهش از روشهاي مطالعه اسنادي و تحليل محتوا به‌منظور بررسي ادبيات نظري و از روش هاي استدلالي و توصيفي در راستاي مقايسه شواهد و مفاهيم منتج از مطالعه اسناد استفاده كرده است. نتايج اين پژوهش حاكي از آن است كه ارزش سكونت، مفهومي فراتر از كيفيت زندگي است كه بايد در بازآفريني شهري مورد توجه قرار گيرد. ارزش سكونت به كليه ابعاد زيستي، كالبدي، فرهنگي- اجتماعي، اقتصادي و زيست محيطي سكونت انسان ها مي ‌پردازد و در ذيل هر بعد، شاخص هايي را به‌ هدف ارزيابي برنامه ها و طرح هاي شهري ارائه مي كند. در نتيجه، بي توجهي به هر بعد، ارزش سكونت را خدشه دار مي ‌كند و ساكنان اصلي مهاجرت مي‌ كنند.

no abstract