مقايسه اثربخشي رفتاردرماني ديالكتيك و واقعيت درماني بر كنترل عواطف مادران كودكان كم‌توان ذهني

پژوهش حاضر با هدف مقايسه اثربخشي رفتاردرماني ديالكتيكي و واقعيت ‌درماني بر كنترل عواطف مادران كودكان كم‌توان ذهني انجام شد. به منظور دستيابي به هدف از بين تمامي مادران كودكان كم‌توان ذهني (آموزش پذير) كه فرزندشان در سال تحصيلي 99-98 در مدارس استثنايي دوره ابتدايي منطقه 4 شهر تهران مشغول به تحصيل بودند، 45 نفر بصورت در دسترس به عنوان نمونه انتخاب و بطور تصادفي در سه گروه (دو گروه آزمايش و يك گروه كنترل) قرار گرفتند. سپس آزمودني هاي گروه آزمايش اول و دوم هر يك طي 8 جلسه به ترتيب رفتاردرماني ديالكتيكي و واقعيت‌درماني دريافت كردند. مقياس كنترل عواطف (ويليامز كمبل و آهرانز، 1997) بعنوان ابزار پژوهش در سه مرحله قبل و بعد از آموزش، و پيگيري سه ماهه در هر سه گروه آزمايش و كنترل اجرا شد. در پايان يافته هاي به دست آمده از آزمون تحليل واريانس آميخته نشان داد هر دو رويكرد درماني موجب بهبود كنترل عواطف مادران شده است و تأثير هر دو رويكرد در طي زمان داراي پايداري اثر است (P≤0.01). نتايج آزمون بونفرني نشان داد اثربخشي رفتار درماني ديالكتيك نسبت به واقعيت درماني بر كنترل عواطف بيشتر است. با توجه به يافته هاي پژوهش حاضر، در حوزه درمان و مشاوره مادران كودكان داراي ناتواني، رفتاردرماني ديالكتيكي و واقعيت درماني بسيار كارآمد و نويدبخش به نظر مي‌رسد.