بررسي انتقادي ديدگاه هيوم در باب منشأ و مفاد اعتقاد به نفس/ روح آدمي

ديويد هيوم، از فيلسوفان تجربه‌گرا، با رصد خاستگاه تصورات و اعتقادات، مفادشان را توضيح مي‌دهد؛ زيرا به اعتقاد او بر پايه اصل نسخه‌برداري، تصور و اعتقادي كه خاستگاه مبهمي داشته باشد و نتوان آن را به انطباع مشخصي بازگرداند، محتواي مشخصي ندارد و پوچ است. هيوم همين رويكرد را در تبيين منشأ و مفاد اعتقاد به نفس/خود/ روح آدمي پي مي‌گيرد و به اين نتيجه مي‌رسد كه اعتقاد به نفس، نه امري عقلي و نه شهودي (موضع سلبي)، بلكه ناشي از تخيّل است و از‌همين‌رو خطاآميز و در‌عين‌حال گريزناپذير است (موضع ايجابي). در نوشتار پيش‌‌ رو با استفاده از روش توصيفي تحليلي، تبيين هيوم از موضوع ياد‌شده را بررسي و نقد مي‌كنيم تا روشن شود اولاً موضع ايجابي او رضايت‌بخش نيست و داراي حفره‌هاي معرفتي متعددي است؛ ثانياً موضع ايجابي او با موضع سلبي و مباني ديگر او ناسازگار است؛ ثالثاً به نقش علم حضوري در تبيين اعتقاد به روح توجهي نشده است.