بررسي تاريخ گرايي نو در خاموشي دريا اثر وركور

New Historicism in The Silence of the Sea by Vercors

اصطلاح نوتاريخ گرايي، امروزه به رويكردي گفته مي شود كه تاريخ را آنگونه كه تاريخ نگاران به نظر مخاطب مي رسانند پذيرا نيست. اين رويكرد، و نه نقد ادبي، در دهه هشتاد قرن بيستم و بيشتر بر مبناي انديشه‌هاي استفِن گرينبلَت آمريكايي شكل گرفت. به عقيده گرينبلَت بايد نوتاريخي گرايي را خوانشي از متن مورد نظر بدانيم و نه يك مكتب نقد. هدف نوتاريخ‌گرايان آثار ادبي دوران‌هاي گوناگون تاريخ را مد نظر قرار مي دهند، تا با بررسي چند جانبه و شبكه اي ارتباط متون ادبي با ساير متون از جمله متون تاريخ جنبه هاي درون متني و برون متني اثر ادبي را روشنتر كنند و روابط قدرت و برساخت‌هاي فرهنگي،اجتماعي و ايدئولوژيكي هر دوره تاريخي رابشكافند. از ديدگاه آنان هيچ تفاوتي ميان متون ادبي و غيرادبي وجود ندارد. در اين مقاله سعي بر آن خواهد بود گونه‌اي تحليل ارائه شود كه علاوه بر تأثير تاريخ و نويسنده در خلق اثر ادبي عوامل درون متني مانند روابط قدرت به منزله مهم‌ترين بافت موجود در متن خاموشي دريا بر اساس نظريه گرينبلت و ميشل فوكو بررسي شود .

New historicism refers to an approach that does not accept history as the historians convey. This approach mostly is based on the ideas of the American professor, Stephen Greenblatt, in the eighties of the twentieth century. According to Greenblatt, new historicism presents a new reading of the text, not a school of criticism. New historicism investigates the multilateral relations of the literary works with other texts including the historical ones to clarify their inter-textual and extra-textual aspects. New historicism inspects the relations of power and cultural, social, and ideological constructs. From the new historicist point of view, there is no difference between literary and non-literary texts. The present paper attempts to examine The Silence of the Sea to reveal the author’s and the history’s influence in creating the literary work. With the help of Greenblatt and Foucault views, inter-textual factors such as power relations as the main context are studied in the paper as well.