كليدواژه :
ليبي , دولت ناكام , جنگ داخلي , سهم بندي قدرت سياسي و طايفه‌اي
چكيده فارسي :
هدف : اين مقاله بر اساس روشي توصيفي و كيفي، بررسي چالشهاي دولت‌سازي در ليبي است. ليبي سرزميني ناهمگن است كه مشخصه آن دورافتادگي بسيار منطاق، وجود صحراهاي خشك و توزيع نامناسب منابع، همچنين چندپارگي‌هاي قبيله‌اي است. در برخي جهات، جنگ داخلي بيبي نتيجه سياستهاي قذافي در تضعيف نهادهاي دولت، ارتش، و دستگاه‌هاي امنيتي محسوب مي‌شود همچنين عدم اجراي اصلاحات اجتماعي مناسب و اتكا به وابستگي‌هاي قبيله‌اي در دوران قبل از انقلاب، نقش عمده‌اي در تداوم ساختار قبيله‌اي اين كشور بازي كرده كه اكنون خود را در منازعات قبيله‌اي، منطقه‌اي و سياسي نمايانگر ساخته است.
يافته ها،: هشت سال پس از سقوط قذافي در سال 2011، ليبي هنوز در مناقشات عميق داخلي فرورفته و فاقد دولت و ارتش يكپارچه براي اعمال حاكميت ملي است. علاوه بر وابستگي‌هاي قبيله‌اي و منطقه‌گرايي كه تشديدكننده جنگ داخلي است، قدرتهاي منطقه‌اي و جهاني نيز درگير نوعي جنگ نيابتي در اين كشور شده‌اند كه به نوبه خود ممكن است به گسترش دامنه آن به مثابه بحراني جهاني بيانجامد. با وجود اين، جدايي‌طلبي يا الحاق‌گرايي در ليبي ديده نمي‌شود. با اين حال، چشم‌انداز صلح و آشتي در ليبي روشن است.
نتيجه: به نظر نويسنده، تدوين قانون اساسي مبتني بر روش سهم‌بندي قدرت سياسي و طايفه‌اي مي‌تواند شالوده‌اي براي ايجاد توافق بين بازيگران عمده سياسي و منطقه‌اي در ليبي پديد آورد. نتيجه: آنچه به دموكراسي انجمني معروف شده الگويي براي حل منازعه در جوامع دستخوش شكاف قومي استكه مي‌توانند مبناي نظري مناسبي را براي طراحي ملت‌ـ‌دولت جديد ليبي پس از انقلاب تشكيل دهند. همچنين بنا به استدلال مقاله، بر خلاف لبنان و عراق در ليبي نيازي به الگوي طايفه گرايي سياسي نيست.
چكيده لاتين :
Objective: Eight years after Gaddafi's fall in 2011, Libya is still in deep internal disputes and does not have an integrated government and army to enforce national sovereignty. In addition to tribal affiliations and the region allegiances that provide fuel for the civil war, regional and global powers have also get involved in a proxy war, which in turn may also even lead to a global crisis by expanding its scope. In this context, the most important issue is the absence of a strong coherent government so question arises, given this social and political background, what are the challenges of rebuilding a strong government based on an appropriate constitutional model in Libya?
Methods: This paper based on qualitative-descriptive framework aims to answer the challenges of state-building in Libya.
Findings: Libya is a heterogeneous territory characterized by distances, deserts and unequal distribution of resources, as well as tribal fractions. In some ways, the Libyan civil war is the result of Gaddafi's policies in undermining the institutions of the state, the army and the security apparatus. Also, lack of the proper social reforms and reliance on tribal allegiances have played a major role in continuing its tribal structure, now manifested in tribal, regional and political conflicts. Nevertheless, irredentism or separatism are not seen in Libya. Therefore, the prospect of peace and reconciliation improves.
Conclusion: Consociationalism can provide a platform for reaching an agreement between the Libyan major political and regional actors. Consociationalism and Confessionalism are two patterns for conflict resolving in the ethnically fragmented communities. The article argues while Consociationalism can be an imperative theoretical basis for designing the new Libyan constitution, there is no need to resorting political confessionalism that has not a positive record in other Middle Eastern countries.
