پيوند آموزه‌هاي نهج‌البلاغه با آيه اهتداء (يونس:35)

پيوند ناگسستني ‌‌‌نهج‌البلاغه و قرآن، زمينه‌ساز گزينش هدفمند مضامين در گزاره‌هاي ‌‌‌نهج‌البلاغه است. در پژوهش حاضر با رويكرد بينامتنيت مضموني، به تبيين تبادل محتوايي دو متن ‌‌‌نهج‌البلاغه و قرآن، درباره آيه اهتداء (يونس:35)‌، پرداخته ‌مي‌شود. آيه اهتداء، به عنوان يكي از مستندات متكلمان شيعي در جهت اثبات لزوم افضليت امام مورد استناد قرار گرفته است. نكته قابل تأمل در اين آيه، تعيين مصداق افضل در هدايت بخشي ‌مي‌باشد. نگارندگان، با تكيه بر روش توصيفي- تحليلي و ارتباط بينامتني مضموني، مجموعه گزاره‌‌هاي ‌‌‌نهج‌البلاغه كه ارتباط محتوايي با آيه اهتداء داشته، رصد نموده‌‌‌اند. نتايج پژوهش حاكي از آن است كه استخراج رابطه بينامتني مضموني ‌‌‌نهج‌البلاغه و آيه اهتداء در رفع ابهام آيه پيرامون تعيين مصداق «احقّيت در هدايت ‌بخشي» بسيار نقش ‌آفرين است. بر اساس يافته‌‌ها، همان‌ گونه كه در كتاب‌‌هاي معتبر تفسيري و روايي مصداق آيه اهتداء به طور خاص، حضرت امير المؤمنين علي7 معرفي شده است، در واكاوي تعامل بينامتني گزاره‌‌هاي ‌‌‌نهج‌البلاغه با آيه اهتداء، فرآيند فهم و تفسير صحيح اين آيه تسهيل ‌مي‌شود.

no abstract