بررسي جامعه‌شناختي وضعيت طرد اجتماعي كم توانان جسمي

در دهه‌هاي اخير طرد اجتماعي افراد كم‌توان تبديل به مبحثي به‌روز براي تحليل مسائل و مشكلات در سطوح و ابعاد مختلف شده است. در واقع، بارزترين مشخصه وضعيت اجتماعي افراد كم‌توان مسئله طرد اجتماعي آنان مي‌باشد. بر اين اساس هدف اصلي اين تحقيق بررسي ميزان طرد اجتماعي افراد كم‌توان و ميزان تفاوت آن بر مبناي نوع كم‌تواني ، شدت و علت كم تواني در بين آنان مي‌باشد. اين تحقيق بر اساس روش پيمايش اجتماعي انجام شده است. حجم نمونه متشكل از 528 نفر از افراد كم‌توان مي‌باشد كه با توجه به مشكلات دسترسي به آنان به شيوه نمونه‌گيري در دسترس انتخاب و مورد بررسي قرار گرفته‌اند. نتايج تحقيق بيانگر اين امر است كه ميزان طرد اجتماعي در اكثريت افراد مورد بررسي در حد متوسط به بالا مي‌باشد. يافته‌هاي آزمون تحليل واريانس يك‌طرفه بيانگر عدم تفاوت معنادار ميانگين طرد اجتماعي افراد كم‌توان بر مبناي نوع و علت كم‌تواني آنان مي‌باشد. اما نتايج آزمون فيشر در ارتباط با تفاوت ميانگين طرد اجتماعي در بين كم‌توانان بر مبناي شدت كم‌تواني با مقدار (0.05=sig و 2.942=F) در سطح خطاي كوچك‌تر از 0.05 و با اطمينان 95 درصد معني‌دار مي‌باشد. بر اين اساس، شدت كم‌تواني افراد كم‌توان باعث كاهش مشاركت در زندگي اجتماعي، حاشيه‌اي شدن و طرد اجتماعي آنان گرديده است. در اين خصوص لازم است جامعه با اتخاذ رويكردهاي زمينه حضور و مشاركت كم‌توانان را در جامعه فراهم كند تا آنان به‌واسطه كم‌تواني از عرصه‌هاي اجتماعي طرد نشوند.