اثر تمرين هوازي همراه با مكمل بربرين كلرايد بر شاخص‌ هاي استرس اكسيداتيو بافت قلب موش‌ هاي ديابتي

هدف: استرس اكسيداتيو نقش مهمي در بروز و توسعه عوارض ديابت دارد. هدف از پژوهش حاضر بررسي اثر تمرين هوازي همراه با مصرف بربرين كلرايد بر تغييرات شاخص ‌هاي استرس اكسيداتيو بافت قلب موش ‌هاي ديابتي با استرپتوزوتوسين بود. مواد و روش ‌ها: تعداد 32 موش صحرايي نر ويستار(17.03 ±276.09 گرم) به طور تصادفي به چـــهار گروه(8=n): ديــــابت(DM)، (65.59 ±277.18)، ديابت-بربرين(BDM)، (57.04 ±281.14)، ديابت-تمرين هوازي(TDM)، (38.14±262.12)، و ديابت-تمرين هوازي-بربرين (TBDM)، (78.05 ±282.17)، تقسيم شدند. ديابت با تزريق استرپتوزوتوسين در موش ‌هاي نر القا شد. گروه ‌هاي تمرين به مدت شش هفته برنامه تمرين هوازي فزاينده(18-10 متر در دقيقه، 40-10 دقيقه در روز، پنج روز در هفته) را روي تردميل انجام دادند. در پايان هفته ششم نمونه بافت قلب جمع ‌آوري شده و براي بررسي آنزيم ‌هاي آنتي ‌اكسيداني(شامل SOD، GPX و CAT) و سطح مالون ‌دي ‌آلدئيد(MDA) استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون t مستقل و ANOVA در سطح معني ‌داري P 0.05 آزمون شدند. يافته ‌هاي پژوهش: نتايج نشان داد كه تمرين هوازي، بربرين و تركيب تمرينبربرين در موش ‌هاي ديابتي باعث افزايش معني ‌دار در ميزان SOD (P=0.001)، GPX (P=0.001) و CAT (P=0.001) بافت قلب شد. هم چنين افزايش معني ‌داري در ميزان اين شاخص ‌ها در گروه TBDM نسبت به BDM و TDM مشاهده شد(P=0.05). ميزان MDA در همه گروه ‌هاي تجربي نسبت به گروه ديابت كاهش معني‌ داري داشت(P=0.001). بحث و نتيجه گيري: تمرين هوازي همراه با مصرف بربرين كلرايد اثر مضاعفي بر بهبود نشانگر‌هاي استرس اكسيداتيو بافت قلب موش ‌هاي ديابتي با استرپتوزوتوسين دارد.