بررسي تطبيقي گزاره‌هاي زيست‌محيطي در قرآن و مزامير عهد عتيق

آسيب‌هاي مختلف محيط زيستي موجب شده است تا انديشوران اديان مختلف به‌منظور جلوگيري از فاجعة جهاني محيط زيست، در آموزه‌هاي ديني به‌صورت عميق‌تري تفكر و واكاوي كنند. در ميان آموزه‌هاي اديان توحيدي، گزاره‌هاي اخلاقي متعددي در مقام حفظ و حراست محيط زيست وجود دارد كه در بين آنها، «طبيعت» به‌مثابة نماد و نشانه‌اي از خالق خود، آفرينشي هدفمند و بي‌عيب‌ونقص دارد كه گوياي رحمت پروردگار در مسخر و رام كردن هستي براي انسان است. اين مطالعه با تمركز بر قرآن و كتاب مزامير عهد عتيق، در پي كشف و استخراج بن‌مايه‌هاي مشترك محيط زيست طبيعي است. يافته‌هاي اين تحقيق، حاكي از آن است كه بين قرآن كريم و مزامير داود، از سه منظر هستي‌شناسي، رابطة طبيعت با خداوند، و رابطة انسان با طبيعت، بن‌مايه‌هاي مشترك فراواني وجود دارد. صلاح يا فساد، دو راهي است كه در مواجهه با طبيعت، فراروي بشر نهاده شده است تا با انتخاب اصلاحگري، زمين را به ارث برند يا به‌سبب فساد در زمين، به سرگذشت پيشينان اين راه دچار شده، گرفتار عذاب و خشم طبيعت شوند. بر اساس نتايج به‌دست آمده، در برخي موارد، علاوه بر اشتراك در مضامين، در عبارت‌ها نيز ميان قرآن و مزامير همانندي وجود دارد.