نقش واسطه‌اي باورهاي خودكارآمدي در رابطۀ ارضاي نيازهاي اساسي روان‌شناختي و ادراك از كيفيت فضاي دانشگاه با سازگاري دانشجويان با دانشگاه

هدف از پژوهش حاضر، بررسي رابطۀ ساختاري بين ارضاي نيازهاي اساسي روان شناختي و ادراك از كيفيت فضاي دانشگاه با سازگاري با دانشگاه، همراه با واسطه گري باورهاي خودكارآمديبود. اين پژوهش از نوع همبستگي بود.  شركت‌كنندگان 469 نفر از دانشجويان دانشگاه شيراز بودند، كه با استفاده از روش نمونه گيري تصادفي خوشه اي انتخاب شدند، و پرسش‌نامۀ نيازهاي اساسي روان شناختي گانيه، پرسش‌نامۀ دانشكده و محيط دانشگاه مك دونالد، مقياس ابعاد خودكارآمدي موريس، و پرسش‌نامۀ سازگاري دانشجويان با دانشگاه بيكر و سيرك را تكميل نمودند. پايايي و روايي نمرات حاصل از  ابزارهاي پژوهش با استفاده از روش آلفاي كرونباخ و تحليل عامل تأييدي تعيين شد. نتايج تحليل مدل يابي معادلات ساختاري نشان داد، مدل پيشنهادي با داد ه هاي اين پژوهش برازش مناسبي دارد، و اثر مستقيم نيازهاي اساسي روان شناختي و كيفيت فضاي دانشگاه بر باورهاي خودكارآمديوسازگاري با دانشگاه تأييد شد. باورهاي خودكارآمدينيز بر سازگاري با دانشگاه اثر مستقيم و همچنين داشت. همچنين يافته‌ها نشان دادند ارضاي نيازهاي اساسي روان شناختي و كيفيت فضاي دانشگاه با واسطه گري باورهاي خودكارآمديبر سازگاري با دانشگاه تأثير مثبت و غيرمستقيم دارند. بر اساس نتايج به‌دست آمده از اين پژوهش مي‌توان گفت ارضاي نيازهاي اساسي روان شناختي و كيفيت فضاي دانشگاه از طريق افزايش باورهاي خودكارآمدي، بر سازگاري دانشجويان با دانشگاه تأثير دارد.