تغييرپذيري ويژگي‌هاي ابعادي- ساختاري استخواني موش‌هاي صحرايي نر ناشي از تمرين تناوبي با شدت بالا

تمرين ورزشي با فعال‌سازي مكانيسم‌هاي هورموني، مكانيكي و عضلاني به افزايش تراكم، قدرت و استحكام استخوان كمك مي‌كند. هدف پژوهش حاضر بررسي تغييرات عوامل ويژگي‌هاي ابعاديساختاري پس از 8 هفته تمرين تناوبي با شدت بالا (HIIT) است. تعداد 16 سر موش صحرايي نر نژاد ويستار با محدودۀ وزني 50 ±250 گرم و سن 8 هفته به‌صورت تصادفي به دو گروه تجربي (8=n) و كنترل (8=n) تقسيم شدند. برنامۀ تمريني شامل 4 دقيقه دويدن با شدت بالا 85 تا 90 درصد VO2max و دورهۀريكاوري 3 دقيقه‌اي با شدت 50 تا 60 درصد VO2max بود كه سه روز در هفته، يك ساعت و به مدت 8 هفته اجرا شد. 24 ساعت پس از آخرين جلسۀ تمريني، بعد از بي‌هوشي و كشتن حيوان، استخوان ران برداشته و در فرمالين قرار داده شد. ويژگي‌هاي ابعاديساختاري با استفاده از روش فوتوميكروسكوپ اندازه‌گيري شدند. از آزمون t مستقل براي آناليز داده‌ها استفاده شد. سطح معنا‌داري 0.05 P درنظر گرفته شد. نتايج نشان داد 8 هفته تمرين HIIT تأثير معنا‌داري بر وزن (0.270=P) و طول استخوان ران (0.290=P) نداشت. درحالي‌كه نسبت حجم استخوان به حجم استخوان اسفنجي (0.004=P)، ضخامت اپي‌فيز (0.001=P)، متافيز (0.001=P) و تعداد ترابكولار (0.002P=) افزايش معنا‌داري داشت. به‌علاوه، ضخامت استوئيد بين دو گروه تجربي و كنترل افزايش معنا‌داري نداشت (0.207=P). به‌نظر مي‌رسد تمرين تناوبي با شدت بالا، احتمالاً با افزايش ضخامت استخوان ترابكولار و اسفنجي مي‌تواند بر قدرت و استحكام استخوان تأثير بگذارد.