فعاليت ورزشي هوازي در برابر فلوكستين: تأثير بر افسردگي و گيرنده‌هاي موسكاريني M2 قلبي در رت‌هاي ويستار

قرار گرفتن طولاني‌مدت در معرض افسردگي قلب را دچار نارسايي مي‌كند. هدف از پژوهش حاضر بررسي تأثير فعاليت استقامتي هوازي و مصرف داروي فلوكستين بر افسردگي و گيرنده‌هاي موسكاريني M2 قلبي در رت‌هاي ويستار بود. در اين پژوهش تجربي، 56 سر رت سه‌ماهة نژاد ويستار با ميانگين وزن 15±220 گرم به 7 گروه تقسيم شدند. گروه تمرين 4هفته تمرين استقامتي با سرعت 20 متر در دقيقه كه معادل 65 تا 80 درصد حداكثر اكسيژن مصرفي بود، به مدت 45 دقيقه در روز شش روز در هفته، روي نوار گردان انجام دادند. به گروه فلوكستين مقدار 5 ميلي‌گرم بر كيلوگرم وزن فلوكستين خورانده شد. براي افسرده كردن رت‌ها از روش تزريق درون‌صفاقي ليپوپلي ساكاريد استفاده شد. نتايج با استفاده از روشt  مستقل و همبسته و تحليل واريانس آنوا در سطح معنا‌داري 0.05 P استخراج شد. سطح افسردگي در گروه افسردهفلوكستين تغيير معناداري نداشت (0.01=P)، سطح افسردگي در گروه تمرينافسرده تفاوت معناداري داشت (0.05 P). بين ميانگين تراكم گيرنده‌هاي موسكاريني M2 در گروه‌هاي تمرين و تمرينفلوكستين با گروه كنترل تفاوت معناداري وجود نداشت (0.08=P)، بين ميانگين گروه‌هاي تمرينافسرده، فلوكستينافسرده، افسرده و تمرينافسردهفلوكستين تفاوت معناداري وجود داشت (0.01=P ). افسردگي درمان‌نشده موجب بدتر شدن علائم افسردگي مي‌شود. افسردگي موجب ايجاد تغييرات معنادار تراكم گيرنده‌هاي موسكاريني M2 در قلب رت‌ها مي‌شود، تمرين و مصرف همزمان داروي فلوكستين مانع از تغييرات معنادار در ميانگين تراكم گيرنده‌هاي موسكاريني M2 در قلب رت‌هاي افسرد مي‌شود.