روايت راه ابريشم ژاپن در آسياي مركزي و نسبت آن با ابتكار كمربند و راه

The Narration of the Japanese Silk Road in Central Asia and its Relation with the Belt and Road Initiative

ديپلماسي راه ابريشم ژاپن در سال 1997 نخستين كاربرد رسمي و آشكار استعاره راه ابريشم از سوي يك دولت در فضاي پساشوروي براي تعامل با جوامع آسياي مركزي به شمارمي آيد. قدرت گفتمان روايي راه ابريشم ژاپن، اگرچه توانست به پيشرفت سريع ديپلماسي توكيو در آسياي مركزي كمك كند، اما پس از رسيدن به نقطه اوخ خود در سال 2006 با ركود -اما نه افت- مواجه شد. هدف مقاله حاضر را، كشف روند تكاملي روايت راه ابريشم ژاپن در آسياي مركزي و نسبت آن با كمربند اقتصادي راه ابريشم (بخش قارهاي ابتكار كمربند و راه چين) تشكيل مي دهد و اين پرسش مطرح شده است كه «قاعده حاكم بر بازي راه ابريشم ژاپن و چين در آسياي مركزي كدام است و چرا؟» پاسخ اوليه اين بوده است كه «رويكرد توكيو درقبال كمربند اقتصادي راه ابريشم به دليل معطوف بودن اولويت هاي امنيتي و زيرساختي ژاپن به جنوب و جنوب شرق آسيا و نيز وجود تنگناهاي ژئوپليتيك در اتصال به آسياي مركزي به تدريج از عدم مشاركت به سمت تعامل مشروط و چندجانبه با بازي جمع جبري مضاعف تغيير كرده است». يافته هاي مقاله كه به شيوه استنتاجي حاصل شده اند با اصلاح فرضيه فوق نشان مي دهند كه برهم كنش ميان روايت هاي راه ابريشم ژاپن و چين در آسياي مركزي هيچگاه خصمانه نبوده و ميان مشاركت حداقلي و تعامل مشروط/چندجانبه در نوسان بوده است. درعوض، تضاد گفتماني دو كشور برپايه حاصل جمع جبري صفر به سمت هندو-پاسيفيك ميان روايت راه ابريشم دريايي چين و روايت هندو-پاسيفيك آزاد و باز (هپآب) ژاپن سوق يافته است.

Japan’s Silk Road Diplomacy, introduced in 1997, is considered as the first formal and obvious use of the Silk Road metaphor by a Post-Soviet States in order for engaging with Central Asian societies. Although the narrative discourse of Japan's Silk Road diplomacy could contribute to the prompt development of Tokyo’s diplomacy in Central Asia, it has stagnated -but not declined- since reaching its peak in 2006. This paper is aimed to explore the evolutionary process of the narration of Japan’s Silk Road policy in Central Asia and its relationship with the Silk Road Economic Belt (the continental part of China’s Belt and Road Initiative). The question addressed here is: “What rule governs the Japan-China Silk Road game in Central Asia, and why?” The initial response is that “Since japan has shifted its security and infrastructural priorities toward South and Southeast Asia and due to the existence of geopolitical bottlenecks in connecting this country to Central Asia, Tokyo's approach to the Silk Road Economic Belt is gradually changed from non-participation to conditional interaction in a non-zero-sum game”. The findings of this paper, fulfilled through applying an inductive reasoning method and modifying the above hypothesis, show that the interaction between the Silk Road narrations of Japan and China in Central Asia has never been hostile and has fluctuated between minimal participation and conditional/multilateral interaction. However, the conflict between the two mentioned different discourses based on the result of the zero-sum game in Indo-Pacific has moved towards China's Maritime Silk Road Initiative and Japan's Free and Open Indo-Pacific Initiative.