اثر همزمان محدوديت غذايي و مهار گيرنده D2 دوپاميني بر حافظه فضايي موش‌هاي صحرايي نر

زمينه و هدف: محدوديت غذايي مي‌تواند اثرات مفيد يا مخرب بر عملكردهاي مغز از جمله يادگيري و حافظه داشته باشد. همچنين گيرنده‌‌‌هاي دوپاميني در فرآيند يادگيري و بازخواني اطلاعات دخالت دارند. اين مطالعه به منظور تعيين اثر همزمان محدوديت غذايي و مهار گيرنده D2 دوپاميني بر حافظه فضايي موش‌هاي صحرايي انجام شد. روش بررسي: در اين مطالعه تجربي 60 سر موش ‌صحرايي نر نژاد ويستار در 6 گروه 10 تايي شامل كنترل، محدوديت غذايي 25درصد، 50درصد، 75درصد، سولپيرايد (آنتاگونيست گيرنده D2، mg/kg/day ip4)، محدوديت غذايي 75 درصد دريافت كننده سولپيرايد قرار گرفتند و به‌مدت 21 روز تيمار شدند. براي سنجش حافظه از ماز شعاعي هشت‌بازويي استفاده شد. سپس ميزان كاتالاز و مالون‌دي‌آلدهيد هيپوكامپ‌ اندازه‌گيري گرديد. يافته‌ها: محدوديت غذايي 25درصدي منجر به كاهش 11.8 درصد زمان سپري شده براي يافتن غذا در مقايسه با گروه كنترل گرديد (P 0.05). محدوديت غذايي 75درصدي و يا تزريق سولپيرايد اين زمان را به ترتيب به ميزان 24.4 درصد و 18.3 درصد به‌طور معني‌دار افزايش داد (P 0.05). گروه 75درصد محدوديت غذايي دريافت كننده سولپيرايد نسبت به تمامي گروه‌‌‌ها بيشترين افزايش معني‌دار زمان يافتن غذا را نشان دادند (P 0.05). فعاليت كاتالاز فقط در گروه‌هاي محدوديت غذايي 75درصد به‌ميزان 17.6 درصد و 22.2 درصد كاهش معني‌دار نشان داد (P 0.05). ميزان توليد مالون‌دي‌آلدهيد در گروه‌هاي محدوديت غذايي 75درصد به‌ميزان 50.2 درصد و 59.3 درصد و دريافت كننده سولپيرايد به‌ميزان 31.2 درصد به طور معني‌دار در مقايسه با گروه كنترل افزايش يافت (P 0.05). نتيجه‌گيري: همزماني اعمال محدوديت غذايي و مهار گيرنده‌‌‌هاي D2 دوپامين، منجر به افزايش سطوح پرواكسيداني هيپوكامپ و تشديد اختلال حافظه موش‌هاي صحرايي مي‌گردد.