مدرنيتۀ اروپامحور و سياسي شدن سنت در جوامع مسلمان

غلبه يافتن گفتمان اسلام سياسي در جدال گفتماني با مدرنيتۀ اروپامحور موجب فهمي از سنت شده است كه مي‌توان آن را بيشتر به‌واسطۀ دغدغه‌هاي سياسي وپيوند آن با منابع «قدرت» فهميد. بدين‌معني كه اسلام سياسي از يك سو سنت را به‌مثابۀ اصول مرجعي لحاظ مي‌كند كه براي ارزيابي انتقادي گذشته و امروز و ساختن آينده بايد به آن بازگشت و از سوي ديگر، دعوت به سنت را به‌عنوان واكنشي در برابر چالش‌هاي سلطۀ غربي و دفاع از هويت خود بر مي‌سازد. معنادهي به سنت در اسلام سياسي به‌منظور سازمان‌دهي به يك نظم اجتماعي خودي و طرد ديگر نظم‌هاي اجتماعي است كه مشخصاً از اروپامحوري منبعث شده‌اند. اين ساختار را مي‌توان سياسي شدن سنت در عصر مدرن ناميد. بر اين اساس، برساخت سنت و انسجام عناصر آن را بايد با توجه به شكل‌گيري فهم مدرن از آن، تابعي از روابط قدرت و حوزة تخاصمات گفتماني درنظر گرفت كه به‌واسطة آن جريان سنت در مقام يك عامل هويت‌بخش به خود و تمايزآفريندر مقابل ديگري ظاهر مي‌شود. پژوهش حاضر با تكيه بر روش تحليل گفتماني و با فرض اينكه توليد معنا و انديشه در تثبيت قدرت ضروري است، بازنمايي و برساخت سنت در اسلام سياسي را تابعي از روابط قدرت دانسته و در تقابل با گفتمان اروپامحوري تحليل كرده است.

no abstract