مباني فقهي «عزّت»، «حكمت» و «مصلحت» در تعاملات بين المللي دولت اسلامي

مثلث الزامي عزّت، حكمت و مصلحت به عنوان چارچوب و خط ‌مشي حاكم بر تعاملات بين‌المللي دولت اسلامي، از جمله مباحث مطرح در فقه سياسي است و علي‌رغم تأكيدات فراوان بر آن، مباني فقهي اين سنجه‌ها و تبيين نسبت آن‌ها با هم، چندان هويدا نيست؛ به جهت آن‌كه تحقيقي موسّع و يك‌پارچه در اين باره صورت نگرفته است! ازاين‌رو، پرسش از مباني فقهي سنجه‌هاي عزّت، حكمت و مصلحت و نسبت‌شان با هم در تعاملات بين‌المللي دولت اسلامي، مسأله‌اي است كه نيازمند كاويدن تا مرحله پاسخي درخور است. با تكيه بر تحليلِ برآمده از داوري عقل و در پرتو آموزه‌هاي وحياني، سنجه‌هاي مذكور به عنوان بنيادي‌ترين اصول و ضوابط در عرصه تعاملات بين‌المللي، بعد از مباني نظري و معرفتي اثبات مي‌شود و اهميت و جايگاه اصل عزّت از استواري آن در نوك هِرم و بر پايه دو اصل حكمت و مصلحت حكايت دارد. اين تحقيق با هدف شناخت حدود و ثُغور ادله و تبيين و تحليل مباني فقهي عزّت، حكمت و مصلحت و گستره دلالي آن انجام شده و نيل به اين مَقصد در سايه توصيف و تحليل گزاره‌هاي فقهي با گردآوري داده‌هاي كتاب‌خانه‌اي ميسّر است كه نتيجه آن، تحليل مستندات فقهي سنجه‌هاي مذكور و تبيين نسبت آن‌ها با هم است.