شناسايي مولفه‌هاي اثرگذار بر گسترش سوء تغذيه در مناطق روستايي ايران

عدم دسترسي به انرژي كافي و شيوع سوءتغذيه به‌دليل تأثير آن بر سلامتي عمومي و نيز توان جسمي و ذهني جامعه از مهم‌ترين مسائل حوزه امنيت غذايي در كشورهاي در حال توسعه است. از اين‌رو، در مطالعه پيش رو، تأثير عوامل اقتصادي و اجتماعي خانوار و همچنين، عوامل محيطي مانند خشكسالي و تنوع توليد بر گسترش سوءتغذيه در مناطق روستايي ايران بررسي شد. بدين منظور، از روش رگرسيون چندك، برآورد پانل در دوره زماني 1391 تا 1395 صورت گرفت. نتايج برآورد حاكي از آن بود كه برخي از مشخصه‌هاي خانوار شامل درآمد، افزايش سهم مواد غذايي در مخارج خانوار و سن سرپرست خانوار از گسترش سوءتغذيه جلوگيري مي‌كنند و در مقابل، افزايش سطح تحصيلات و بعد خانوار گسترش سوءتغذيه در مناطق روستايي را به‌دنبال دارند؛ در ميان عوامل محيطي نيز افزايش شدت خشكسالي و افزايش قيمت مواد غذايي باعث گسترش سوءتغذيه در اين مناطق مي‌شوند و از سوي ديگر، افزايش تنوع توليد مواد غذايي از گسترش سوءتغذيه جلوگيري مي‌كنند. بر اين اساس، با وضع معافيت مالياتي بر درآمد‌هاي غيركشاورزي در مناطق روستايي و بازتوزيع يارانه پرداختي فعلي با تمركز بر مناطق داراي شدت بالاي سوءتغذيه و همچنين، تمركز بر خانوارهاي گسترده روستايي، ارائه سياست‌هاي معطوف به كاهش تأثير خشكسالي بر توليد مواد غذايي و در نهايت، ترويج راهكارهايي كه امكان افزايش تنوع توليد مواد غذايي در سطح خانوار را فراهم مي‌آورد، مي‌توان از گسترش بيشتر سوءتغذيه در مناطق روستايي كشور جلوگيري كرد.