نقد موج هاي جماعت گرايي به ليبراليسم

Criticisms of liberalism by Waves of Communitarianism

هرچند از عمر مكتب جماعت گرايي كمتر از نيم قرن مي گذرد، اما مباحثات مهمي بالاخص در نقد ليبراليسم مطرح نموده است. اين مكتب در معناي تخصصي خود، دو موج داشته است: جماعت گرايي آكادميك دهه 1980، و جماعت گرايي پاسخگو در دهه 1990 (در زمان ريگان و تاچر). موج اول به نظريه پردازاني اختصاص داشت كه در مقابل فردگرايي، ابعاد اجتماعي انسان را برجسته مي كردند. انديشمندان موج دوم با تاكيد بر مباحث جامعه شناسانه معتقدند جامعه نمي تواند صرفاً بر يك هنجار واحد بنا شود؛ و به همين دليل، خير عمومي تقدم پيدا مي كند. نقد مايكل سندل به جان راولز به موج اول، و تاملات فلسفي و جامعه شناسانه اميتاي اتزيوني و ويليام گلستون به موج دوم مربوط مي شود. در حالي كه موج اول جماعت گرايي نقدهايي آكادميك، و عمدتاً نظري، به ليبراليسم وارد كرده است، موج دوم با رويكردي جامعه شناسانه، و در عين حال فلسفي، در صدد است مشكلات ليبراليسم را در عرصه عمل نشان دهد.

According to communitarianism, a person’s social identity and personality are largely molded by community relationships, with a smaller degree of development being placed on individualism. This school of thought usually opposes extreme individualism and disagrees with extreme laissez faire policies that neglect the stability of the overall community. Although communitarianism is considered as a new school of thought, it has criticized the main notions of liberalism in many aspects. This school of thought, in its narrow and specialized meaning, has two waves: the academic wave in 1980s and the responsive wave in 1990s. Michel Sandel and Michel Walzer, as the most prominent advocates of the first wave, have put special questions on the liberalist bases. Since the first wave of communitarianism is based on academic level, the second wave, such as the works of Amitai Etzioni and William Galston, are sociological researches.