تحليل مفهوم ديگري زنانه در سينماي اصغر فرهادي از منظر آراي امانوئل لويناس

Analysis of Female Otherness in Asghar Farhadi’s Cinema from Emanuel Levinas's View

اين مقاله فرض‌هاي بنيادين در بازنمايي نقش زن در سينماي فرهادي را در چهارچوب غيريتِ امر زنانه در آراي امانوئل لويناس واكاوي مي كند. آراي لويناس از اين حيث مهم است كه همواره از سوي برخي از متفكرين متهم شده كه ديدگاهي سنتي دربارۀ زنان داشته است. با بازخواني آثار فرهادي مي‌توان نگاه مشابهي را جستجو كرد. با اين كه اغلب سينماي فرهادي با ايده‌هايي دربارۀ بازنمايي متفاوت از زن ايراني در ارتباط دانسته شده اما اين پژوهش تحليلي است در باب نحوۀ مواجهۀ سوژۀ مذكر آثارش با اين غيريت و اين كه چگونه زن در اين آثار به عنوان قرباني و در عين حال منشأ و سرآغازِ ايجادِ مشكلات مورد شناسايي قرار گرفته است. شباهت ميان نگاه فرهادي به زن و آن چه لويناس از غيريت زنانه تعبير مي‌كند به پرسش بزرگ‌تري مي‌انجامد. نتايج حاصل از اين پژوهش نشان مي‌دهد كه چگونه تاكيد بسيار گفتمان امروز در سينماي ايران بر وجهۀ قرباني بودن زنان، خود نوعي مداخله در ساخت تصويري از زنان است كه سوژۀ مذكر مداخله‌گر ايجاد كرده و چگونه رويكرد لويناسي مي‌تواند راهي براي برون‌رفت از اين مداخله و نمايش شيوه‌اي از ارتباط ميان سوژه و ديگري باشد كه منجر به دستيازيِ سوژه به ديگري نشود.

This essay examines the fundamental assumptions in representing women's in Farhadi cinema in the context of Emmanuel Levinas' thought. Levinas' opinion has always been accused by some of the thinkers who have had a traditional view of women. By looking at the works of Farhadi, one can look for a similar look. Although Farhadi cinema is often associated with ideas about the different depiction of Iranian women, this is an analytical study of how the male subject of his work works with this aspect and how women are sacrificed and, at the same time, The beginning of the problem has been identified. The similarity between Farhadi's look to the woman and what Levinas interprets from femininity brings to a bigger question. The results of this study show how much of the emphasis today in Iranian cinema on the victimization of women is itself an intervention in the construction of an image of women that has created a male interventional subject and how this approach can be a way to get out of this intervention and show. A way of communicating between the subject and the other that does not lead tothe subject violating the Otherness of the other a priori