تأثير سطوح تخليه مجاز رطوبتي بر عملكرد ريشه، شكر و قند چغندرقند در استان هاي منتخب كشور

در اين تحقيق اثرات تنش رطوبتي بر عملكرد ريشه، شكر و قند چغندرقند مورد ارزيابي قرار گرفت. آزمايش به مدت سه سال در كرج، مشهد، اصفهان و مياندوآب به اجرا در آمد. در اين آزمايش پس از استقرار گياه، در هر يك از مراحل چهارگانه رويشي اجازه داده شد تا رطوبت قابل‌دسترس خاك تا سطح ۷۰ و ۹۰ درصد كاهش يابد و سپس آبياري انجام شد. در مجاورت ۸ تيمار ذكر شده، تيمار شاهد (در طول دوره رشد بعد از تخليه ۴۵-۵۰ درصد رطوبت قابل‌دسترس خاك، رطوبت خاك مجدداً تا سطح ظرفيت زراعي افزايش داده شد) نيز گنجانده شد. نتايج نشان داد تيمار شاهد، تخليه ۷۰ درصد و ۹۰ درصد رطوبت قابل‌دسترس خاك به ترتيب ۱۳۰۶۷، ۱۲۶۰۷ و ۱۲۰۶۰ مترمكعب آب دريافت كرده‌اند. تخليه ۷۰ درصد رطوبت قابل ‌استفاده خاك در هيچ‌يك از مراحل رشد تأثير معنيداري در كاهش وزن ريشه و افزايش و يا كاهش درصد قند نداشت. تخليه ۹۰ درصد رطوبت قابل ‌استفاده خاك موجب كاهش معنيدار وزن ريشه شد. بيشترين كاهش وزن ريشه در اثر تخليه ۹۰ درصد رطوبت قابل ‌استفاده خاك در مرحله سوم رشد گياه مشاهده شد. تيمار تخليه ۹۰ درصد رطوبت قابل ‌استفاده خاك در مرحله چهارم رشد موجب كاهش معنيدار درصد قند نسبت به تيمار شاهد شد كه دليل آن فراهم شدن شرايط رطوبتي مناسب و مصرف قند ذخيره‌شده براي بازسازي اندام هوايي مي‌باشد. اعمال گزينه تخليه ۹۰ درصد رطوبت خاك در هريك از مراحل مختلف رشد اساساً به دليل كاهش عملكرد ريشه، موجب كاهش عملكرد شكر و عملكرد شكر سفيد ميشود لذا كم آبياري در اوايل فصل رشد مي‌تواند موجب صرفه‌جويي در مصرف آب گردد.