بررسي تاثير نظام هاي مختلف خاك ورزي و مديريت بقاياي گندم بر صفات مرفولويك، عملكرد وش و كارايي مصرف آب در پنبه رقم گلستان

كاهش سهم تبخير از سطح خاك به مدد كم خاك ورزي و حفظ بقايا و افزايش سهم تعرق گياهي از مهمترين استراتژي هاي بهبود عملكرد گياهان زراعي مي باشد. به منظور مطالعه اثر خاك ورزي و مديريت بقاياي گندم بر صفات مورفولوژيك، عملكرد و كارايي مصرف آب پنبه، آزمايشي ه صورت استريپ پلات در قالب طرح بلوك هاي كامل تصادفي در چهار تكرار در ايستگاه تحقيقات پنبه‌هاشم آباد گرگان اجرا شد. خاك‌ورزي در چهار سطح بي خاك ورزي، خاك ورزي متداول، ديسك و كمبينات و مديريت بقاياي گندم در سه سطح حذف كامل بقايا، بقاياي ايستاده و حفظ كامل بقايا بود. نتايج نشان داد ميانگين عملكرد كل وش در دو سال آزمايش از 1183 كيلوگرم در هكتار در تركيب تيماري آماده سازي زمين با ديسك و حذف كامل بقايا تا 2563 كيلوگرم در تركيب تيماري آماده سازي زمين با كمبينات و حفظ كامل بقايا متغير بود. در تمام نظام هاي خاك ورزي بيشترين عملكرد وش از دو تيمار حفظ كامل بقايا و حفظ كلش به دست آمد و حذف كامل بقايا سبب كاهش معني دار عملكرد نسبت به دو تيمار مذكور شد. همچنين، تأثير تيمارها بركارايي مصرف آب بسيار شبيه عملكرد كل وش بود. ميانگين كارايي مصرف آب از 0.33 كيلوگرم وش بر متر مكعب آب در تركيب تيماري حذف كامل بقايا به علاوه خاك ورزي متداول تا 0.77 كيلوگرم وش بر متر مكعب آب مصرفي در تركيب تيماري حفظ كامل بقايا به علاوه كاشت با كمبينات متغير بود. در تمام نظام هاي خاك ورزي كارايي مصرف آب در تيمار حذف بقايا به طور معني داري از تيمارهاي حفظ كامل بقايا و حفظ كلش كمتر بود.