رابطه باورهاي ديني با كيفيت زندگي و تاب آوري مادران كودكان سرطاني

مقدمه و هدف: تشخيص سرطان در فرزندان، بحراني براي خانواده است كه موجب ايجاد اختلالاتي در كيفيت زندگي والدين مي‌شود. تاب‌آوري يكي از راهبردهاي مناسب براي ارتقاي كيفيت زندگي است. تاب‌آوري به سازگاري در برابر بيماري‌ها و عوامل تنش‌زا در زندگي اشاره دارد. همچنين باور ديني، در زندگي اجتماعي، روان‌شناختي و تاب‌آوري نقش مهمي را بر عهده دارد. تحقيق حاضر به‌منظور تبيين رابطه باورهاي ديني با كيفيت زندگي و تاب‌آوري مادران كودكان سرطاني انجام شده است. روش كار: پژوهش حاضر از نوع توصيفي-همبستگي است. جامعه آماري 123 نفر از مادران كودكان سرطاني بودند كه در سال 1398 به بخش سرطان بيمارستان طالقاني شهر گرگان مراجعه كرده‌اند كه با روش سرشماري انتخاب شدند. اطلاعات با استفاده از پرسش‌نامه اطلاعات دموگرافيك، پرسش‌نامه تاب‌آوري كانر و ديويدسون، پرسش‌نامه دين‌داري خداياري‌فرد و پرسش‌نامه كيفيت زندگي مراقبان سرطان ويتزنر جمع‌اوري شدند. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار 17 SPSS، ضريب همبستگي پيرسون و رگرسيون خطي تجزيه‌وتحليل شدند. P 0/05 به‌عنوان سطح معني‌داري در نظر گرفته شد. يافته‌ها: نتايج ضريب همبستگي پيرسون حاكي از آن است كه باور ديني با تاب‌آوري رابطه مثبت معنادار دارد، درحالي‌كه بين باور ديني و كيفيت زندگي تفاوت معناداري مشاهده نشد. نتيجه‌گيري: مبتني بر يافته‌ها، باورهاي ديني عامل كارآمد و مؤثري در تاب‌آوري مادران كودكان سرطاني است؛ بنابراين، چاره‌جويي براي تدوين خدمات باليني سودمند و برنامه‌هاي مشاوره‌اي مناسب و هدفمند به‌منظور بهبود كيفيت زندگي اين مادران و فرزندانشان ضروري به نظر مي‌رسد.