سازوكارهاي مشروعيت‌بخشي گفتمان‌هاي جنسيتي در رمان سلوك محمود دولت‌آبادي

گفتمان‌هاي جنسيتي همواره براي تثبيتِ مفصل‌بندي‌هاي خود سعي در مشروعيت ‌بخشي به ابعاد خودي و مشروعيت‌زدايي از عناصر ديگري دارند؛ مشروعيت‌بخشي، از ‌نظر نشانه‌شناسي ـ گفتماني، فرايندي است كه از طريق مفصل‌بندي گفتماني، قدرت را هژمونيك مي‌كند. هدف نگارندگان در اين مقاله بررسي و شناسايي نحوه عملكرد سازوكارهاي مشروعيت‌بخشي گفتمان‌هاي جنسيتي در ادبيات داستاني معاصر فارسي است. از همين ‌رو، آن ها خوانشي واسازانه را با تكيه بر نظريه گفتمان لاكلا و موف (2001) و دريدا (1983) از روش‌شناسي ون‌ليوون (2007) ارائه مي‌كنند و از ساير ابزارهاي زبان‌شناختي نيز بهره مي‌برند. آنگاه براي تحليل و نشان‌ دادن عملكرد سازوكارهاي يادشده به‌سراغ رمان سلوك دولت‌آبادي مي‌روند و با گزينش هدفمند، بخش‌هايي از آن را بررسي مي‌كنند. در ‌پايان، آن ها به پرسش اين پژوهش درباره نحوه عملكرد سازوكارهاي مشروعيت‌بخشيِ گفتمان‌هاي جنسيتـي پاسخ مي‌دهند و چهار ساختارِ ساده، مركب، پيچيـده، و زنجيـره‌اي را در آن سازوكارها معرفي مي‌كنند. افزون بر آن، نشان مي‌دهند گفتمان‌هاي جنسيتي با تلاش براي كسب مشروعيت و حصولِ آن، از ادامه مسير باز نمي‌مانند، بلكه براي حفظ و تثبيت آن نيز گام فرامي‌نهند و همواره به صورت صريح يا ضمني ــ بازبافت‌سازي ــ از ديگري مشروعيت مي‌زدايند