قواعد و اصول حاكم بر نظام حمايت از افشاگر (مطالعه تطبيقي نظام‌هاي مختلف حقوقي و ايران)

يكي از مهم ترين دغدغه هاي دولت ها در اداره امور عمومي و حتا نظارت بر بخش خصوصي، فساد، به خصوص فساد اداري و مالي است؛ و در اين راه هزينه هاي زيادي را متحمل شده اند. يكي از راهكارهاي مبارزه با فساد، استفاده از ظرفيت هاي اجتماعي و از جمله جلب مشاركت شهروندان و كاركنان از طريق افشاگري است كه در اكثر كشورها پيش بيني شده است. اين روش نه تنها نياز به جذب نيروي انساني، ساختارها و در نتيجه هزينه ها را كاهش مي دهد، بلكه از طرف ديگر اعتماد عمومي را نسبت به دولت افزايش داده و احساس مسئوليت را در شهروندان تقويت مي كند؛ و همچنين به دليل كثرت جمعيت و پراكندگي آن در كل كشور، در صورتي كه به نحوِ مطلوبي پياده شود، مي تواند جامع تر از ساير ابزارهاي مبارزه با فساد عمل كند و اگر به نحوِ مطلوب اجرا نشود به همان اندازه كه مفيد است مي تواند خطرناك نيز باشد. با توجه به مطالب فوق يك نظام افشاگري مطلوب چه ويژگي هايي دارد؟ در اين پژوهش سعي شده تا با روش توصيفي و كتابخانه اي و با استفاده از تجربيات كشورهاي ديگر، اصول و قواعد مورد نياز براي ايجاد نظام افشاگري مطلوب، استخراج شود.