مقايسه اثربخشي آموزش فنون درمان مبتني بر كيفيت زندگي و رفتار درماني ديالكتيكي بر تحمل پريشاني دانشجويان دختر داراي اعتياد به گوشي هاي هوشمند

پژوهش حاضر با هدف مقايسة اثربخشي آموزش فنون درمان مبتني بر كيفيت زندگي و رفتار درماني ديالكتيكي بر تحمل پريشاني دانشجويان دختر رشته روان‌شناسي مقطع كارشناسي دانشگاه آزاد اسلامي واحد تبريز كه داراي اعتياد به گوشي‌هاي هوشمند بودند، انجام شد. در اين مطالعة نيمه آزمايشي، از بين دانشجوياني كه نمرة آنان در مقياس اعتياد به گوشي‌هاي هوشمند (SAS)، دو انحراف معيار بالاتر از ميانگين و در مقياس تحمل پريشاني (DTS)، يك انحراف معيار پايين‌تر از ميانگين بود، 45 نفر به صورت هدفمند انتخاب شده و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و يك گروه كنترل جايگزين شدند. تعداد افراد هر سه گروه 15 نفر بود. آزمودني‌هاي گروه اول و دوم به مدت 8 جلسة دو ساعتي تحت آموزش فنون درمان مبتني بر كيفيت زندگي و رفتار درماني ديالكتيكي قرار گرفتند اما گروه كنترل، هيچ گونه آموزشي دريافت نكرد. در آخرين جلسه، مجدداً پرسشنامه‌ها در مورد هر سه گروه اجرا شد. پس از سه ماه از اجراي پس‌آزمون، مجدداً پرسشنامه تحمل پريشاني در مورد تمام آزمودني‌ها اجرا شد تا اثرات آموزش فنون، در طول زمان مشخص شود. نتايج تحليل كوواريانس تك متغيره نشان داد كه آموزش فنون رفتار درماني ديالكتيكي در مقايسه با درمان مبتني بر كيفيت زندگي، بر افزايش تحمل پريشاني موثر بوده است (P 0/05). همچنين نتايج تحليل واريانس يك‌راهه نشان داد كه اثربخشي آموزش فنون رفتار درماني ديالكتيكي در پيگيري سه ماهه نيز حفظ شده است (P 0/01). پس با آموزش فنون رفتار درماني ديالكتيكي مي‌توان تحمل پريشاني را كه احتمالاً يكي از دلايل اعتياد