تأثير مبناي هستي‌شناسي در توليد تئوري انسان‌شناسي ديني

هستي و انسان دغدغه اي است كه قرن‌ها است ذهن بشر را به خود مشغول كرده است. بيش از بيست قرن است متفكران ديني و غيرديني پيرامون آن به بحث و گفتگو مشغول هستند. مسئله اين است كه چه رابطه و تأثيرگذاري بين هستي و انسان وجود دارد و مبناي هستي‌شناسي و انسان‌شناسي چه رابطه اي با يكديگر مي تواند داشته باشند و هر يك بر ديگري چه تأثيري خواهد داشت. بر اساس گزاره هاي ديني و آراي انديشمندان اسلامي، مي توان مبناي هستي‌شناسي را هستي شناسي شبكه اي دانست. به تعبير ديگر، جهان ما يك جهان شبكه اي است. اين هستي شبكه اي با انسان رابطه تناظري دارد كه از آن تعبير به عالم كبير و صغير شده است. در اين رابطه تفسير و تبيين جهان بدون انسان، و تفسير و تبيين انسان بدون جهان، تفسير ناقص و بي معنا خواهد بود. بنابراين براساس رابطه هستي شناسي و انسان شناسي مي توان نظريه انسان‌شناسي شبكه اي را نتيجه گرفت. در اين نظريه انسان محور شبكه هستي است و ارتباطات انسان محور اساسي زندگي در شبكه هستي است. در اين مقاله نوع تحقيق بنيادي، رويكرد پژوهش توصيفي، تبيني و روش تحقيق كتابخانه اي انتخاب شده است.